Page 43 - นิตยสารธัมมวิโมกข์ ปฐมฤกษ์
P. 43
ี
ี
แสดงมาแสดงไปในท่สุดก็เลิกมันก็เหมือนกับชีวิตของเราท่เกิดผลุบๆ โผล่ๆ
่
โผล่ๆ ผลุบๆ เกิดมาแล้วก็ตาย ตายแล้วก็เกิด ย�ากันไป ย�ากันมาในทานอง
่
�
นี ในท่สุดเราก็จะพบกับอนัตตาคือการสลายตัว ในเมื่อแสดงเข้าแสดงออก
้
ี
แสดงออกแสดงเข้า เกิดแล้วก็ตาย ตายแล้วก็เกิด มันมีแต่ความทุกข์ มีแต่
ความล�าบากใจเพราะเราเกิดทีไรเป็นไม่อยากตายสักท แล้วมันก็ต้องตาย
ี
ั
ั
เกิดมาทุกคร้งเราไม่อยากแก่ มันก็ต้องแก่ เกิดมาทุกคร้งมันไม่อยากป่วย
มันก็ต้องป่วย เกิดทุกคร้งไม่ต้องการกระทบกระท่งกับอารมณ์ท่ไม่ชอบใจ
ั
ั
ี
มันก็ต้องกระทบนี้เป็นเพราะอะไร เป็นเพราะส่งท้งหลายเหล่านี้อยู่ในดิน
ิ
ั
แดนท่เราเกิด ถ้าเรายังมีความเกิดอยู่สมบัติท้งหลายเหล่านี้มันประจาอยู่
�
ี
ั
ทนั่น เราก็หลีกเล่ยงมันไม่ได้ เหมือนกับคนท่เดินออกไปกลางแจ้งแดดจัด
ี
่
ี
ี
เราจะบอกว่า เราไม่ต้องการจะถูกแสงอาทิตย์ มันก็เป็นไปไม่ได้ เราเดินลง
ี
้
ไปในมหาสมุทรท่มีน�าเต็มเปี่ยม เราจะบอกว่า เราไม่ต้องการเปียกน�ามันก็
้
ี
ึ
เป็นไปไม่ได้ ข้อนี้ฉันใดความเกิดข้นมาเรากระทบกับของไม่จริงไม่จังท่เรียก
ี
ว่าอนิจจัง หาความเท่ยงไม่ได้ ทุกขัง มีสภาพเต็มไปด้วยความทุกข์ อนัตตา
เต็มไปด้วยการสลายตัว
นี่ว่ากันถึงว่าการดูมหรสพ ทีนี้ถ้าเป็นเสียงดนตร ถ้าหากเราจะคิด
ี
ไปอีกทีว่า เสียงดนตรีนี่มันว่าราคาญเหลือเกิน มันสร้างแต่ความยุ่ง มันไม่มี
�
อะไรมันเป็นปัจจัยให้เกิดความสุข มันยั่วเย้าอยู่ตลอดเวลา เพลงบางเพลง
ก็ชวนให้เพลิดเพลิน เพลงบางเพลงก็ชวนให้เราราคาญใจ ในเมื่อเพลงมัน
�
เป็นอย่างนี้เราคิดอย่างนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์ ไหนๆ เราก็เป็นศิษย์ขององค์
39
