Page 5 - پیشگاه (2)

‫تا دیروقت شب ادامه می‌دهم؛ حتی با این‌که ناخوشی (آسم) ــ که فصل‌های سرد سال‬
‫شدیدتر هم می‌شود ــ گاهی اوقات واقعاً می‌رود که مرا از پا درآورد‪ .‬به هر حال این‬
‫عادتی است که به تدریج شکل گرفته و سوخت‌وساز بدنم هم با آن تنظیم شده است‪ .‬جریان‬
‫پاوولف یادتان هست …‬
‫اما این همه انرژی را از کجا می‌آورید؟‬
‫وقت تنگ است‪ ،‬عمر ما کوتاه‪ .‬همیشه این مسئله برای من به صورت یک هشدار بوده که‬
‫فچرهصزو ِتدتخریکلاریهاکیمییکداررد‪.‬یمماودکرارِجانیکریدزهنزدیگادی‪.‬مبنای‌بکرناییمنکههمهییشچهگاده ارماییدنبهفکفرردباووده‌فارمداکههابامیتدصوهرر‬
‫نبوده ولی باید در عین حال که برای فرداها کار می‌کردیم‪ .‬در این تناقض یا پارادوکس‬
‫زندگی کرده و پیش می‌رویم‪.‬‬
‫ایناحساس رامن همدارم‪ ،‬خیلی‌هایدیگر هم دارند‪.‬اماباعثنشدهاین همه وقت وانرژی‬
‫روی کارهای نکرده‌مان بگذاریم‪ .‬این احساس فقط می‌تواند یک انگیزه باشد‪ ،‬اما حتماًمحرک‬
‫قوی‌تری هم در کار هست‪.‬در واقع‪ ،‬من همواره خواسته‌ام با این کار کردن به زندگی‌ام یک‬
‫بمرانیهممپیبراش بییاگوریرزِدا…ز‬ ‫مکمداکمِنمااسبهتشوکلضعییبهتزرنودگحی‌ی‌ما‪-‬رنوماعننایمخای‌دصهییمرا‪.‬‬ ‫جورهایی معنا بدهم‪ .‬هر‬
‫خیلی چیزهای دیگر‪ ،‬که‬

‫‪5‬‬