Page 73 - παράξενες ιστορίες με γάτες

Χρήστος Ξανθάκης

Το στόρι του Σουπιού

Δεν είμαστε τώρα, είμαστε πριν από έξι χρόνια. Δεν
είμαστε καν σε μήνα τωρινό, είμαστε στα τέλη Ιουνί-
ου. Στον "Αβραάμ" στη Δραπετσώνα, κεμπαπτσζίδικο
πρώτης διαλογής, με εκείνη που κοιμάται πλάι μου.
Ιούνιος είναι, έξω καθόμαστε.

Ώρα γύρω στις 8, δεν έχει σουρουπώσει ακόμη, εμείς
στα κεμπάπ και στα ουζάκια, στην αυλή μόνοι μας.
Κατάσταση μελανζέ. Και πάνω εκεί στα ωραία και
στα καλύτερα, σκάνε τα γατιά της περιοχής για τα
διόδια. Πρώτα βγαίνουν κάτι χοντροκεφάλες αρσενι-
κοί, με μπαρμπέτες και γρατζουνισμένες μούρες. Κι
ύστερα μια τρικολόρε μάνα, με βλέμμα ανήσυχο και
αγχωμένο. Και στο τέλος ένα τοσοδούλι κοκκινάκι
γατί, σαρακωφαγωμένο και τσουρομαδημένο - τα κο-
καλάκια του φαινόσαντε. Να πηγαίνει το γατί σαπέρα
σαδώθε από την πείνα.

Το βλέπει το κορίτσι, αρχινάει "αχ, ένα γατάκι, και τι
ωραίο γατάκι, και πόσο θέλω ένα γατάκι ακόμη, να
κάνει παρέα στο Γορδούλη μας!" Που ο Γορδούλης, ο
ασπρόμαυρος γάτος μας, ήταν τότε επτά μηνών και
στην ανάρρωση από ένα κρύωμα καραμπινάτο. Την
αντιβίωση την κατάπινε σα νερό…

Μου τα είχε ξαναπεί αυτά το κορίτσι. Μου τα είχε
ξαναπεί πολλές φορές. Ως τότε, βράχος εγώ, καθόλου
δεν μάσαγα. Δεν ήθελα διπλάσιες τρίχες, διπλάσιες
σκατούλες, διπλάσιες φροντίδες στην καμπούρα μου.
Όλο "όχι" έλεγα. Αλλά ήταν το σούρουπο στη Δραπε-

72