Page 68 - παράξενες ιστορίες με γάτες

που ο Νικολάκης κοιμάται κάτω από το χώμα, μαζί με
τα υπόλοιπα σκυλιά μου και οι γάτες άρχισαν να εμ-
φανίζονται. Πρώτα τα βράδια και μετά και την ημέρα.

Περπατάω στον κήπο και ψάχνω για μικρά βουναλά-
κια στο μαλακό χώμα. Έχω εκπαιδευτεί και στη μυ-
ρωδιά. Έχω μαζέψει τόσα σκατά από γάτες, που έχω
μάθει να τα αναγνωρίζω.

Βρέχει ακόμα. Σηκώνω το κεφάλι και αφήνω τις στά-
λες της βροχής να πέφτουν στο πρόσωπό μου. Να
πλένουν τις σκέψεις που έρχονται. Να τις δροσίζουν,
να παίρνουν την κάψα τους.

Την Σύλβια, την πέρασα για ελαφάκι τρομαγμένο.
Ξεχείλιζε ο τρόμος από τα μάτια της, το κορμάκι της
έτρεμε. Περπατούσε με τους ώμους γερτούς και κα-
μπούριαζε. Έχασε το παιδί από μέσα της, ούτε καν το
γνώρισε. Και ήταν παιδί. Δεν ξέρει ποια είναι η μαμά
της. Δεν ξέρει ποιος είναι ο κόσμος. Είναι μπερδεμέ-
νη με ψέματα και αδικίες. Πάντα ήθελα να γίνω ηρωί-
δα. Μετατοπίζω πέτρες βαριές, σκάβω, αγκυλώνομαι
από τα αγκάθια, ματώνω, πληγιάζω, κόβομαι από
σπασμένα γυαλιά, ανεβαίνω σε βράχους απόκρημνους
και κατεβαίνω. Της προσφέρω το παιδί που έχασε.
Το παίρνει στα χέρια της. Είναι δικό της. Κάνει μετα-
βολή και φεύγει στητή και μεγαλοπρεπής. Κολλάει
στο όνομά μου λίγο υποκοριστικό γεμάτο συμπυκνω-
μένο μίσος, με χολή και πύον. Στα χρόνια που θα πε-
ράσουν θα καταλάβω ότι δεν είναι ελαφάκι. Είναι γά-
τα.

Οι σχέσεις μου με τις γάτες, από μικρή, κατέληγαν σε

67