Page 70 - παράξενες ιστορίες με γάτες

με βλέπει ξανά, καλυμμένη στη γωνιά της, με φτύνει
δυνατά.

Ο κάπταιν είχε πάντα μανία να έχει ένα μαδέρι, για
να μπαίνουμε και να βγαίνουμε από το σκάφος στο
ντόκο. Αναγκαζόμουν να κάνω ακροβατικά και πάντα
να γκρινιάζω. Εκείνη τη χρονιά, όμως, που οι αγώνες
έγιναν στη Σκόπελο και μιας και είχα χειρουργημένο
γόνατο και μαζί μας τη Φρύνη, το σκυλί μου, μας
έκανε το χατίρι και έβαλε κανονική, ωραία, αλουμινέ-
νια πασαρέλα με ροδάκια. Ο Βελζεβούλ, το κατάμαυ-
ρο γατί, όνομα και πράγμα, που οι φίλοι μας το έχουν
για γούρι, γιατί, όταν το έχουν μαζί τους στο σκάφος,
βγαίνουν πρώτοι στους αγώνες, ήρθε κι έκατσε στην
ακρούλα της δικής μας πασαρέλας με τα ροδάκια.
Κοιτάζει το σκυλί προκλητικά. Το προκαλεί. Το σκυ-
λί αλυχτάει και θυμώνει, έτσι όπως είναι δεμένο κάτω
από τη μάτσα. Ντύνομαι γρήγορα, χτενίζομαι, βάζω
τα γυαλιά μου και λίγο κραγιόν, πιάνω την Φρύνη
από το λουρί της για να την βγάλω έξω. Στο δεύτερο
βήμα, στην πασαρέλα, το σκυλί από την λαχτάρα του
να κυνηγήσει το γατί, μπερδεύεται και πέφτει στη
θάλασσα. Χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη, πέφτω κι εγώ.
Ο κάπταιν, θορυβημένος από τους παφλασμούς, με το
πρόσωπο, μισό ξυρισμένο και μισό με σαπουνάδες,
βουτάει κι αυτός στο νερό για να μας σώσει. Η θά-
λασσα γύρω μου είναι θολή και παχύρευστη και έχει
την χαρακτηριστική μυρωδιά του βόθρου. Καθώς
βγαίνω στην επιφάνεια, με την άκρη του ματιού μου,
διακρίνω τον Βελζεβούλ καθισμένο ακόμα στην α-
κρούλα της πασαρέλας, ενθουσιασμένο να χειροκρο-
τάει.

Η ιδέα μου να κοιμηθώ ένα βράδυ στο σπίτι της α-

69