Page 67 - παράξενες ιστορίες με γάτες

φεται στο χώμα και στον αέρα, μένει ανεξίτηλο το
άδικο σ’ εκείνο το σημείο. Το διακρίνω ακόμη και
τώρα που έχουν στρώσει άσφαλτο. Ποια ηλίθια γειτό-
νισσα, ποιος από τους άλλους δυο που πατάνε τέρμα
γκάζι στον χωματόδρομο, είναι υπεύθυνος; Η σκύλα
μου, που μισεί τις γάτες, τραβάει το λουρί και με ο-
δηγεί πίσω στο σπίτι.

Οι γάτες, δεν ξέρω πώς, συνεννοήθηκαν όλες μεταξύ
τους, σταματάνε να έρχονται στο σπίτι. Ησυχάζω. Και
όπως όλα είναι ήσυχα και βαλμένα σε μια τάξη και
μια σειρά, το κλάμα από ένα μωρό γατάκι μού τρυπά-
ει τ’ αυτιά. Το ψάχνω, το εντοπίζω χωμένο βαθιά μέ-
σα στον βραχόκηπο. Δένω τα σκυλιά, μετατοπίζω πέ-
τρες βαριές, σκάβω, τεντώνω το κορμί μου ξαπλωμέ-
νη ανάμεσα σε πέτρες και λουλούδια, τεντώνω το χέρι
μου, το ακουμπάω. Σταματάει να κλαίει. Το πιάνω
απαλά. Τρέμει. Έμεινε ώρες στην κρυψώνα του. Είναι
πολύ μικρό. Σηκώνομαι με το γατάκι στα χέρια μου.
Ύστερα από στιγμιαίο δισταγμό το αφήνω στις πλά-
κες της κεντρικής πόρτας. Οι πλάκες συνεχίζουν στην
πέτρινη σκάλα που οδηγεί στην πορτούλα του κήπου.
Τα σκυλιά σιωπούν, σαν να έχει σταματήσει ο χρό-
νος. Κατεβαίνει η γάτα, χωρίς να βιάζεται. Έρχεται
στα πόδια μου, χωρίς να με κοιτάξει, πιάνει το μωρό
της από το σβέρκο, κάνει μεταβολή και με αργές κι-
νήσεις, στητή και μεγαλοπρεπής, ανεβαίνει τα σκα-
λιά, με το γατάκι της στο στόμα.

Καμιά γάτα δεν έρχεται, για χρόνια, στον κήπο μας.
Ένα μικρό αλεπουδάκι μόνο, ήρθε ένα βράδυ και ο
Νικολάκης, που είναι το μοναδικό σκυλί μου, το πέ-
ρασε για γάτα. Το πρωί το βρίσκω χωρίς ανάσα, κο-
καλωμένο πάνω στα χόρτα. Πέρασαν μήνες από τότε

66