Page 12 - περιοδικό κύμα τεύχος 3

Αν ήσουν εγώ θα συμφωνούσες.

ΕΛΕΝΗ, ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΘΥΜΩΣΕΙ ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ
η
(2 εκδοχή)

Η ακίδα του λέοντος. 12

Ό,τι στο σώμα τα βράδια λυπάται
κι αναπολεί το ταξίδι στο Άργος
τον χειμώνα του 1996,
τα τέλη του Γενάρη μπαταρισμένα
στον καναπέ της ρεσεψιόν,
το σύντομο πέρασμα των δακτύλων,
τους πορτοκαλεώνες, τη γάμπα, Αλέξιος Μάινας
την επίμονη διαβεβαίωση των χειλιών
και το ανέμελο σφύριγμα που τη σβήνει,
τον χρησμό της σύντομης ευτυχίας
σαν αέρα στα πλάνα.

Γεγονός είναι ότι ειπώθηκαν λόγια.
Αντί ν’ αμυνθεί, αντί να τον βρίσει
και να πέσει στην αγκαλιά του,
μπήκε στο αυτοκίνητο να φύγει.
Η ασήμαντη φράση, η επιστροφή των κλειδιών,
παγιδεύτηκε στις σπείρες ενός πηνίου.

Όλος ο κόσμος δηλαδή που ακολούθησε,
η τεράστια βλακεία της ιστορίας
και η ανάγκη να τη θυμάσαι,
η χυδαιότητα των κάστρων και των εθνών –
επακόλουθα δυο εραστών που χαθήκαν.

REBUS
από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή:
Το χιόνι έπεσε πάνω
στις μηλιές και τους φράχτες
και τους σκέπασε. «Ο διαμελισμός του Αδάμ»