Page 228 - PetPraUma 01
P. 228

คุณหญิงอย)าเปFนห)วงเลยครับเรื่องนั้น เจ>าหมอนั่น...”

  รพินทร"ชี้มือไปทางด>านที่แงซายเดินผละไป


     ู>
                                                        ็
                                                           F
                                                                       ิ
                                                                                   ู
       ี
                                       ั
                                   >
                                )
                                                                               ั้
                       )
  “รดตลอดเวลาวาผมไมไดหลบ และหมอกเปนนกจตวทยาชนสง
                                                                   ิ
                                                               ั
                                         ิ
                                                                           ิ
        ี่
                             ั
                                                   ั
                                             ี่
                                                                         >
               >
                                                                                  F
  พอทจะโตตอบอะไรกบคณหญงเกยวกบผมเพอใหผมไดยน  เปน
                                                            ื่
                                                                  >
                                 ุ
  การเรียกคะแนนไว>วางใจจากผมเพิ่มขึ้น”
                       ี่
  “ตhาย! อะไรกันน คุณรู>ได>ยังไงว)าแงซายรู>ว)าคุณไม)ได>หลับ”
                       ็
                                        "
                             )
                          )
                                   ิ
                                                                     >
  “ถาผมไมร ผมกไมใช รพนทร ไพรวลย เทาๆ กบเจานนไมรโดย
                                                    "
                                                         )
                                                               ั
                                                                               ู>
     >
                ู>
                                                                              )
                                                 ั
                                                                        ั่
              )
  คิดว)าผมหลับ หมอก็คงไม)ใช)แงซาย”
                                                            ็
                                               ู>
                                          ี่
                                             )
                                                                        F
                      ั้
                            ึ่
                                                                                  ิ
               >
                ี
     ็
                               )
  “กแปลไดอกครงหนงวา  คนทไมรอะไรเลยกควรจะเปน  ดารน
                    ี้
  วราฤทธ คนน”
            ิ์
  หล)อนครางออกมา ยิ้มจืดๆ
  จอมพรานลุกขึ้นช>าๆ บิดขี้เกียจป<ดปากหาว
       )
                                                                     ู>
                                                                    )
  “ไมมใครฉลาดรอบรไปทกอยางหรอกครบ  ผมไมรอะไรเลยใน
                                  ุ
                             ู>
                                        )
         ี
                                                       ั
                                                                       ู>
                                                                   F
                                    ุ
  เรื่องแพทยศาสตร"หรือมานษยวิทยา แต)คุณหญิงเปนผชานาญใน
                                                                         ํ
                      ี้
  วิชาสองแขนงน ถ>าเกิดมารอบรู>ในด>านสอดแนมระวังตน
                                                                                  ี
                                                                             ั
                                                                          ํ
                           ั
                               ็
                                 ิ
  ของวชาเสอพรานมนกผดไป คดเสยวาเรองนเปนเรองขาขนเสย
         ิ
                ื
                                          ิ
                                                            ี้
                                                               F
                                                                    ื่
                                               ี
                                                  )
                                                       ื่
  ก็แล>วกันครับ”
  หล)อนจุhปาก โคลงศีรษะ ครางออกมา
  “แงซายไม)ยักเตือนให>ฉันรู>สักนิดว)า คุณไม)ได>หลับ”
  [Kindle PDF Book] เพชรพระอุมา | ไพรมหากาฬ เล ม ๑ by Thai Kindle Book Club   Page 228
   223   224   225   226   227   228   229   230   231   232   233