Page 197 - PDF-เพชรพระอุมา 1 ไพรมหากาฬ
P. 197
197
ิ
่
ี
ั
ื
ี
่
ื
่
การยอมเสยงเลยจนนดเดียว ในทางตรงขาม ถาหิวจัดหรอโกรธจัดมนจะยอมเสยงชนิดไมนาเชอ
ี
ั
่
ั
่
ื
เหมอนกัน สตวใหญแขงแรงกวามนสกเพียงใดมนก็ไมละเวนทจะเขาโจมต ไมวาจะเปนซงหนา ลบ
ั
ี
็
ั
ึ
ั
ั
่
่
้
ี
่
ี
ั
ี
หลง ยิงกวานันยังจัดวาเปนสตวทมไหวพรบเลหเหลยมเหนือกวาสตวทกชนิด ปญญาและเลหกล
ิ
ุ
ั
่
่
ี
ิ
ของมนเกินกวาทเราจะคาดคดไปถงทีเดียว สามารถจะออกอุบายไดตางๆ นานา เพือจะหาทางเลน
ึ
ั
ื
ั
่
งานเหยือของมน รองเลยนเสยงเกง กวาง หรอสตวเลกอนๆ เพือจะหลอกจบกินไดทงนัน หากิน
็
้
ั
ั
่
ี
่
้
ื
ี
ั
่
โดดเดียวเพียงตวเดียวก็ได หรอปะเหมาะถาเหยือของมนเกินกําลงทจะจับไดดวยตวเอง ก็อาจไป
ื
ั
ั
ี
่
ั
่
ั
ี
ั
่
ู
ชกชวนเพอนฝงมาชวยกันสกัดจับเปนทมเวิรกแบบเดียวกับพวกหมาปา ผมเคยเห็นมากับตาแลว
ื
ั
ื
ั
เสอลายพาดกลอนสามตวชวยกันเขาเลนงานชางแมลกออน โดยสองตวหลอกลอแมชางใหแลนไล
ู
ู
ั
่
ี
่
ี
ออกหางลก และอกตวหนึงดอดเขาไปกัดลกชางในขณะทแมชางเผลอ และในทสดมนก็เอาลกชาง
ี
ั
ู
ู
ุ
่
ื
่
ี
ไปกินไดโดยวิธหลอกลอดังกลาว คอพยายามกัดลกชางใหตาย เมอแมชางเบอทจะเฝาศพลกชาง
่
่
ื
ื
ี
ู
ู
ํ
ั
ั
แลว มนก็จะหวนกลบมากินซาก วายน้าก็ได ขนตนไมก็ชานาญ เรามกจะคดกันวาเสือทีชอบอยูบน
ํ
ั
่
ึ
้
ิ
ื
ิ
้
ี
ั
่
ื
ื
ื
็
ื
ตนไมหรอปนตนไมได คอเสอดําหรอเสอดาวเทานัน แตอนทจรงเจาลายพาดกลอนกเปนนักปน
้
ื
ตนไมชนยอดเหมอนกัน เวนไวแตนิสยของมนจะไมชอบปนตนไมเวลาปกตเทานัน ถาจะพูดกันถง
ึ
ั
ั
้
ิ
ั
ํ
่
ื
ํ
ื
ี
่
เรองความอามหิต ก็รบรองไดเลยวา ไมมสตวชนิดใดจะอามหิตเลอดเย็นมากไปกวาเสอ ขนาดทตด
ิ
ั
ั
ื
ี
กับหรอจันดักตดตีนอยู ถาเปนสัตวอืนก็ตองยอมติดคาอยูเชนนัน แตถาเปนเสือมันจะพยายามดิน
่
่
ื
้
้
ิ
ํ
่
ิ
ุ
ั
รนสดฤทธทจะกระชากตวใหออกจากกับใหได ถาหมดความสามารถจรงๆ แลว มนจะทาอยางไร
์
ั
ิ
ี
ั
ทราบไหมครบ?”
่
เชษฐากับไชยยันต หันมามองดูหนากันแลวสนศรษะ รพินทรหัวเราะเบาๆ
ี
ั
ื
“เปนเรองไมนาเชอ หรอคาดคดมากอนทเดียวครบ แตก็เปนความจรง คอมนจะกัดตีน
ื
ิ
ื
่
ั
ี
ิ
่
ื
ั
ื
่
ขางทตดกับของมนใหขาดคาอยูกับเครองดักนัน เอาตวกระเสอกกระสนหนีรอดไปใหได โดยไม
ี
้
ื
่
ิ
ั
ั
ึ
ั
ื
ั
ํ
ี
่
ี
ั
ื
่
คานึงวามนจะไปตายทไหน หรอจะตองเสยขาไปเชนไร นีแหละครบ เขาถงมกจะเอาเสอมา
ี
เปรยบเทยบกับคนททาอะไรอยางเฉยบขาดรนแรง โดยไมเกรงกลวตอสงใด น้าใจเสอมนเปนเชนนี ้
ี
ื
ุ
ี
่
ี
ํ
ิ
่
ั
ํ
ั
แหละ”
ิ
ั
เชษฐา ไชยยนต และดารน ตางอทานออกมาอยางประหลาดใจ
ุ
ื
“ตาย! อะไรกัน เสอนะรยอมกัดตีนของมันใหขาดคาเครืองดัก ก็ขาของมันเองแทๆ มัน
่
ึ
ึ
ั
ไมกลวเจ็บหรอกร”
่
ดารนรองเสยงแหลม ทาตาโต มองดูเขาอยางตนเตนฉงนฉงาย พรานใหญหัวเราะเรอยๆ
ิ
่
ื
ํ
ี
ื
อยูในอาการเดิม
ิ
“ครบ ขาของมนแทๆ นันแหละ มนกลาและเหียมพอทจะยอมกัดขาของตวเองทง เพือ
้
่
ั
่
่
้
ี
ั
ั
ั
ุ
ื
ั
้
แลกกับอสรภาพโดยการหนีไปใหพนจากเครองดักนัน จะเปนอยางนีทกตวหรอเปลา ผมก็ไมกลา
่
ื
ิ
้
ยืนยัน แตยืนยันไดวาเคยเห็นเจาลายพาดกลอนตัวหนึงยอมสละตีนขางหนึงของมันมาแลว โดยทิง
่
่
้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
