Page 28 - Vrolijke verhalen voor het slapengaan, inkijkexemplaar

https://www.youtube.com/watch?v=VEpCjxOJgms

Wie de G-string past trekke hem aan

Tante Mien was zesentachtig jaar, licht dementerend en woog net geen tweehonderd kilo.
Het was inmiddels hartje zomer en zij plus een stel medebewoonsters van verzorgingstehuis
Avondrood hadden het plan opgevat een dagje naar Scheveningen te gaan. Tante Mien had
evenwel geen badpak meer. En om nou helemaal in je blootje op het strand te gaan zitten. Dus
gaat ze, samen met haar beste vriendin Miep, op shop. Het is net overal sales, dus dat kwam
mooi uit.
Eerst lopen ze een chique modezaak binnen met een ruime keuze aan badkleding. Ze gaan
meteen op zoek naar de grotere maten. Er ligt van alles, maar het kan tante Mien niet echt
bekoren.
‘Is dit niks voor jou?’ vraagt Miep, op een stevig degelijk badpak met sierbandjes wijzend.
‘Dat is niet wat ik zoek,’ werpt tante Mien tegen. ’Je gaat toch niet naar het strand om je
stevige degelijke badpak te showen?’ Waarna ze verder zoeken.
‘Wat dacht je hiervan,’ oppert Miep, haar een eveneens zeer degelijk badpak met sportief
design voorhoudend. ‘Dit staat je vast goed.’ Waarop tante Mien alleen maar afkeurend met
haar hoofd schudt. Ze vond het maar een saai ding. Daar ging ze toch echt niet in rondlopen.
Waarop Miep aankomt met een zwart corrigerend badpak. Wat ze natuurlijk ook niks vindt.
Wat valt er aan haar nou te corrigeren, dacht ze, ze heeft toch een goed figuur? Een beetje aan
de mollige kant misschien. Maar er zijn mannen zat die dat juist wel mooi vinden. Wat kan
dat mens toch lopen te zeuren. Laat ze het anders zelf aandoen. Haar niet gezien in ieder
geval.
Ze lopen nu winkel in winkel uit tot ze ten slotte iets vonden waar tante Mien meteen
enthousiast over was. Een G-string, in de grootste maat die ze in huis hadden. Dus meteen
maar passen. Als ze vervolgens uit het kleedhokje stapt neemt Miep een en ander kritisch in
ogenschouw.
‘Zou je dat nou wel doen,’ zegt ze, op voorzichtige toon. ‘Ik vind het nogal, eh, bloterig.’
‘Nou en,’ verdedigt tante Mien haar keuze, ‘we gaan toch ook naar het strand. Dan moet de
zon d’r toch bij kennen.’
‘Dat wel,’ zegt Miep, ‘maar als je een beetje dunne stof neemt komt die d’r ook wel door,
hoor.’
‘Nou, ik vind het anders wel lekker zitten. En hij past precies.’
‘Dat wel. Nou ja, je moet het natuurlijk zelf weten.’
Zo, dat was dat. Dan alleen nog even afrekenen. De juffrouw bij de kassa kijkt haar vragend
aan.
‘Is het een cadeautje? Zal ik het mooi inpakken?’
‘Nee, het is voor me eigen,’ zegt tante Mien, ‘maar u mag het best mooi inpakken, hoor.’
De juffrouw kijkt enigszins bedremmeld, maar wikkelt er nu een kleurig cadeaupapiertje
omheen.
‘Alstublieft, dat is dan negentienvijfennegentig.’
‘Nee hoor, u vergist u. Het is tweeduizendtwintig. Ik ben niet dement als u dat soms dacht.’
‘Sorry mevrouw, ik bedoel de prijs.’