Page 404 - หนังสือเมืองลับแล(ง)
P. 404

๕. หมื่นนคร เป็นผู้แห่ชาวสองแคว



                      เมื่อ พ.ศ. ๑๙๙๔ คราวที่เจ้าพระญาติโลกราช ยกทัพไปค้ำจุนพระญายุทธิสฐิระเทครัวชาวเมือง
               สองแคว (พิษณุโลก) กลับขึ้นมายังเมืองเชียงใหม่ ครั้งนั้น หมื่นนคร เป็นผู้แห่ หรือผู้ควบคุมเป็นทัพหน้าไปถึง

               ตำบลน้ำลืม และพักนอนอยู่ ครูบามหาเถรทั้งหลายมาเตือนไม่ให้พักทัพแต่หมื่นหานนครไม่เชื่อฟัง ในคืนนั้น

                                                                                                         ื
               กองทัพจากเมืองเชลียงยกมาโจมตีทัพของหมื่นนคร ทำให้เสียไพร่พลชาวนครลำปางไปเป็นจำนวนมาก เหลอ
               พลสองแควและลำปางรวมกันเป็นจำนวนพันที่เข้าตีหักทัพหนีมา และหมื่นเพิงตีนเชียงที่ยกทัพจะไปช่วยทัพ

                                                                                   ้
               หมื่นหานนคร กองทัพชาวอยุธยาที่ไล่ตามมาจนยามรุ่งอรุณ หมื่นเพิงตีนเชียงเห็นชางทรงมีฉัตรขาวก็เข้าใจว่า
               เป็นทัพหลวงเชยงใหม่จึงหยุดรออยู่ ให้คนไปกราบทลพระญาตโลกราชๆ จึงต้องส่งหมื่นม้าคำแหวงกับ “หมน
                                                                                                        ื่
                            ี
                                                          ู
                                                                   ิ
                                                                                      ้
                                                                                       ู
               พรานดง” ไปช่วยแก้ไข นำทัพม้าไปหนึ่งพันพล “หน้าไม้ปืนอยา” คือพวกหน้าไม้ทใชลกศรอาบยาพิษไปดวย
                                                                                                       ้
                                                                                    ี่
               คราวนั้นทัพชาวใต้สูญเสียมากนัก จึงระดมตีแหวกทัพกลับคืนไป
                      เมื่อขบวนทัพมาถึงวังกองหาน มีคนทูลว่า มีชาวชะคราวจะมารบกับเรา พระญาติโลกราชจึงให้หมื่น
               ยี่ทราและขุนม้า “แห่ชาวสองแควมา” คือควบคุมหรือคุ้มภัยแก่ชาวสองแควจนถึงเชียงใหม่ พระญาติโลกราช
               จึงไปรบกับชาวชะคราวจนชนะศึกกลับมายังเมืองเชียงใหม่ เมื่อพระญาติโลกราชมาถึงเชียงใหม่แล้วจึงให้
               “พระญายุทธิสเถียรสองแควกินพันนาพูคา  แล้วจิ่งหื้อกินพระยาว พระญาสองแควว่า ดั่งพระญาใตผน้อยบ่
                                                    1
                                                                                                     ู้
                                                                                                   ้
               ดาย ยังเรียกว่าพระเจ้านา แต่นี้เมื่อหน้าตูข้าจักพิทลเจ้าเหนือหัวว่า “พระเจ้า” ชะแล ว่าอั้น จิ่งว่าพระเปนเจา
                                                         ู
                                                                                                         ้
                          2
               แต่นั้นมาแล”
                      ตามธรรมเนียมของชาวล้านนาจะเรียก “พระเจ้า” กับพระพุทธรูป เช่น พระเจ้าล้านทอง, พระเจ้าเก้า
               ตื้อ, พระเจ้าแก้ว เป็นต้น และเรียกคำนำหน้านามกษัตริย์ว่า “(เจ้า)พระญา” การที่พระญายุธิษเฐียรสองแคว

               ออกคำเทิดพระเกียรติพระญาติโลกราช เป็น “พระเจ้า” ก็ด้วยให้เสมอด้วยพระญามหากษัตริย์ของเมืองไทย
               ข้างกรุงพระมหานครศรีอยุธยา เช่นจะเรียก พระเจ้าอู่ทอง, พระเจ้าธรรมราชา ตำราหนังสือสมัยนี้จงเอ่ยพระ
                                                                                                  ึ
               นามอย่างที่พระญายุธิษเฐียรสองแควเรียกว่า “พระเจ้าติโลกราช”

                      ในปี พ.ศ. ๑๙๙๗ พระญาติโลกราชเสด็จยกทัพไปเมืองชวา (หลวงพระบาง) ได้เมืองเชียงตีน ขรอง
               น้อย ขรองหลวง พระญาชวาจึงให้หมื่นขวานำพลศึกตามมาที่แม่น้ำโขง หมื่นพรานดงจึงว่าชาวชวาตามมาฉันนี้

               ข้าจักขอออกไปรบให้ชาวชวาตกแม่น้ำโขงตายให้หมด แต่พระญาติโลกราชห้ามเอาไว้ หมื่นพรานผู้นี้จึงมี

               บทบาทแต่งกลศึกพิชิตชัยทัพของชาวลาวได  ้








                      1  พันนาพูคา อยู่ในท้องที่อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่
                      2   ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ ฉบับ เชียงใหม่ ๗๐๐ ปี, ๒๕๓๘, หน้า ๖๖.

                                     เจ้าหมื่นด้งนคร : ผีอารักษ์ และมายาคติทางประวัติศาสตร์

                                                        หน้า ๒๐
   399   400   401   402   403   404   405   406   407   408   409