Page 425 - หนังสือเมืองลับแล(ง)
P. 425
่
1
เชียงใหม่แก่ท้าวลูก” เหตุการณ์นี้ยังถูกเล่าในพื้นเมืองเชียงใหม่ว่า “อยู่บ่นานเทาใด เจ้าแม่ท้าวหอมุกใส่โทษ
แก่เจ้าพ่อท้าวบุญเรืองว่าบ่ดี พระญาติโลกราชะหื้อเอาไว้เสียเมืองน้อย เมื่อลูนแม่ท้าวหอมุกลักใจพระญาตโลก
ิ
ราชะหื้อได้ข้าพ่อท้าวบุญเรือง พายลนจิ่งรู้ว่าหาโทษบ่ได้” พ้องกับข้อความใน ยวนพ่าย โคลงดั้น โคลงบทท ี่
ู
2
๑๐๖ ว่า
๏ ดั่งเอารสเรื้องค ู่ คือองค์ นั้นนา
นามท้าวบุญเรืองแสดง ชื่อชี้
เพราะแรงระวังพะวง แทนราช
กุมลูกเลียวฟั้นฟี้ พี่พงษ์
เมื่อท้าวบุญเรืองสิ้นพระชนม์ ทำให้ราชบัลลังก์เชียงใหม่สนคลอนขาดรัชทายาท และช่วงนี้เมือง
ั่
เชียงใหม่ก็มีศึกติดพันอยู่มาก ในปี พ.ศ. ๒๐๑๔ เมื่อพระญาติโลกราชทราบความจริงว่าพระโอรสตนนั้นถูกแม่
ท้าวหอมุกใส่ความจึงให้นำแม่ท้าวหอมุกไปฆ่าเสีย
ี
ต่อมาสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถส่งทูตมาบรรณาการแก่พระญาติโลกราชเพื่อจะรู้ข่าวจากชม่าน
พุกาม ที่ได้ทำลายต้นสรีเมืองนิโครธเสียแล้วได้ความเช่นใด แผนการที่สองของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถใน
ื
ั
คราวนั้นคือได้ทรงจ้าง “ห้อผาสี” ชื่อว่าทิพพะลอ คือชาวฮ่อที่นับถือลทธิบูชาไฟให้มา “ตู้ลอง” คอการกระทำ
ด้วยกฤติยาคมให้พระญาติโลกราชได้รับอันตราย แผนการที่สามในครั้งนั้นก็คือการ “ฝังยา” คือการนำวัตถุทรง
อำนาจทางไสยเวทสามารถข่มอาคมและความศักดิ์สิทธิ์ของเมืองเชียงใหม่นั้นใส่ลงไหแล้วนำไปฝังไว้ที่ประต ู
เมืองทุกแห่ง ซึ่งก็หมายความว่าคนที่เดินเข้าออกผานประตูเมืองนั้นก็จะนำเอาอำนาจมนตราคมทข่มเมืองเข้า
ี่
่
ไปแปดเปื้อนในที่ตางๆ อันจะทำให้เมืองเชียงใหม่สูญสิ้นเดชานุภาพและทำให้ความเลวร้ายทั้งหลายสามารถ
่
โหมกระหน่ำทำร้ายเมืองเชียงใหม่ได้โดยปราศจากอำนาจป้องกัน จากเหตุในครั้งนั้นทำให้ชื่อประตูเมืองดาน
้
3
นอกของเมืองเชียงใหม่ทางทิศใต้มีชื่อว่า “ไหยา / หายยา” มาจนปัจจุบัน
ชีม่านจึงแจ้งไปยังสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ เมืองพิษณุโลกว่าต้นนิโครธสรีเมืองนั้นได้ถูกโค่นลง
เรียบร้อยแล้วเป็นที่อยู่เสียอุจจาระปัสสาวะ ความไม่ดีไม่เป็นมงคลนั้นจะเกิดแก่บ้านเมืองนี้แล้ว สมเด็จพระ
บรมไตรโลกนาถจึงมีความยินดีเกษมศรียิ่งนักในกลอุบายนี้
ครั้งนั้นพระญาติโลกราชทรงเฉลียวพระทัยว่าดีร้ายพวกทูตที่มานั้นอาจนำความเลวร้ายมาด้วย
พระองค์จึงให้จัดเครื่องอาถรรพ์ข่มอำนาจกฤตยาคมของผู้ประสงค์ร้าย โดยให้หมอหรือผู้รู้ นำเอา
1 พระราชพงศาวดารกรุงเก่า ฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิต, หน้า ๑๘.
ิ์
2 ฉันทิชย์ กระแสสินธุ์, ๒๕๑๓, หน้า ๑๖๕.
3 อุดม รุ่งเรืองศรี และเกริก อัครชิโนเรศ, ๒๕๕๒, หน้า ๑๕๖.
เจ้าหมื่นด้งนคร : ผีอารักษ์ และมายาคติทางประวัติศาสตร์
หน้า ๔๑
