Page 426 - หนังสือเมืองลับแล(ง)
P. 426

๑. ไม้ที่เหลือจากการทำโลงศพในขณะที่สาวด้าย

                      ๒. แร้วควายหรือเบ็ดวง ที่ใช้ล่ามควายให้กินหญ้าอยู่กับท  ี่
                      ๓. ไม้ตงที่รองรับชาน (ชานบ้านที่ใช้รับสิ่งโสโครก)

                      ๔. รางที่ใส่อาหารเลี้ยงหมู

                      ๕. “คุ่มตีนบันได” คือท่อนไม้ที่รองรับแม่บันไดขึ้นลงบ้านที่รองรับ “ตีน” ของคนอันเป็นอวัยวะต่ำสุด
                      สิ่งเหล่านี้ห่อหุ้มด้วยผ้าแดงแล้วจัดห้อยไว้เหนือซุ้มประตูเมือง จึงพบว่า “ห้อผาสี” และชาวใต้ผหนึ่งไม่
                                                                                                    ู้
                                     ้
               สามารถลอดสิ่งข่มอาคมเขาไปในท้องพระโรงได้ พระญาติโลกราชจับความไดให้เอาทิพพะลองกับชาวใตอีกคน
                                                                              ้
                                                                                                    ้
               หนึ่งมาสอบสวนได้ความว่าสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถจ้างเขานั้นมาทำและยังจ้างชีม่านพุกามอีกตนหนึ่งให้มา
                                                                                                    ึ
               กระทำตัดต้นศรีเมืองนิโครธออกเสีย แล้วจึงให้เอาชีม่านมาสอบอีกพระองคจึงได้รู้ความจริง พระองคจงให้เอา
                                                                                                  ์
                                                                             ์
               ตัวชีม่านและผาสีทิพพะลองเอาไปทิ้งในแม่น้ำปิงเสีย (โดยไม่ฆ่าให้ตายก่อน) ที่แก่งพอก แล้วให้หมื่นด้ำพร้าอ้าย
                           ั
               ไปจับอุปทูตผู้ลกขันคำ(ทอง) เมื่อจับกุมได้ก็ให้นำไปฆ่าเสีย
                      แล้วพระญาติโลกราช “หื้อขุดประตูทัง ๖ ค็ได้ไหยาออก ๖ ไห ซ้ำขุดท่ำกลางเวียงได้ออกไห ๑ เปน ๗

               ไห”  แล้วก็ให้เอาไปเผาเสียยังขัวชบคำ (สะพานที่นางชิบคำ มเหสีพระญาแสนพูสร้างไว้) แล้วให้กวาดฝนเถ้าท ี่
                                           ิ
                   1
                                                                                                    ุ่
               เผาแล้วนั้นลงแม่น้ำไปเสีย เพื่อเป็นการล้างอาถรรพ์ของนั้นให้ลอยไปตามน้ำ




               ๑๓. หมื่นด้งนคร เจ้าสองเมืองถูกใส่ความ
               แล้วถูกประหารที่เชียงใหม่



                      ในพระราชพงศาวดารกรุงเก่าฯ ได้กล่าวว่า “ศักราช ๘๓๕ มะเส็งศก (พ.ศ. ๒๐๑๖) หมื่นนครได้ลอก

                                         2
                                                                 ี่
               เอาทองพระเจ้าลงมาหุ้มดาบ”  ทองพระเจ้าหมายถึงทองทมาจากพระพุทธรูป (ชาวล้านนาเรียกพระพุทธรูป
               ว่าพระเจ้า) ก็น่าจะเป็นการเอาทองจากพระพุทธรูปโบราณของเมืองเชลียงศรีสชนาลัยนี้มาหุ้มดาบ การกระทำ
                                                                                ั
               นี้ถือเป็นการผิดพระไอยการลักษณะโจร มาตรา ๔๙   ที่อ้างถึงบทลงโทษของผู้ที่ลอกเอาทองพระพุทธรูป
                                                             3
               จะต้องโทษตัดนิ้วมือ/ทวนด้วยลวดหนัง/ตัดคอ/ผ่าอก นี่อาจเป็นชนวนหนึ่งที่ทำให้หมื่นด้งนครผิดพระราช

               อาญาของฝ่ายอยุธยา  หากพิจารณาตามความเชื่อนั้น การเอาทองจากพระพุทธรูปมาหุ้มดาบคงทำให้บารมี
               ของหมื่นด้งนครลดลงไปด้วยตามความเชื่อของชาวไทย หลังจากปีนี้ลงมาจึงทำให้หมื่นด้งถูกใส่ความจากฝาย
                                                                                                        ่





                      1  ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ ฉบับ เชียงใหม่ ๗๐๐ ปี, ๒๕๓๘, หน้า ๗๘.

                      2  ประชุมพงศาวดารฉบับกาญจนาภิเษก เล่ม ๑, ๒๕๔๒, หน้า ๒๑๗.
                      3  พระไอยการลักษณะโจร ตราไว้เมื่อ พ.ศ. ๑๙๐๓ ในรัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๑ อ้างจาก ประมวลกฎหมาย
                                         ์
               รัชกาลที่ ๑ จุลศักราช ๑๑๖๖ พิมพตามฉบับหลวงตรา ๓ ดวง เล่ม ๒, ๒๕๒๙ : หน้า ๓๑๘ – ๓๑๙.
                                     เจ้าหมื่นด้งนคร : ผีอารักษ์ และมายาคติทางประวัติศาสตร์

                                                        หน้า ๔๒
   421   422   423   424   425   426   427   428   429   430   431