Page 261 - Risale-i Nur - İman ve Küfür Muvazeneleri

LEMEAT 263

eziyor. Zira o şeş cihetten ki onlara baş vurduk. Öyle halet
almışız.

Ki yapılmış o halet, hem havf ile dehşetten, hem acz
ile ra'şetten, hem kalâk ve vahşetten, hem yütm ve hem
yeisten mürekkeb vicdan-sûz.

Şimdi her cihete mukabil bir cepheyi alırız, def'ine
çalışırız. Evvel, kudretimize müracaat ederiz, vâesefâ
görürüz.

Ki âcize zaîfe. Sâniyen: Nefiste olan hacatın susmasına
teveccüh ediyoruz. Vâesefâ durmayıp bağırırlar görürüz.

Sâlisen: İstimdadkârane, bir halaskârı için bağırır,
çağırırız, ne kimse işitiyor, ne cevabı veriyor. Biz de
zannediyoruz:

Herbir şey bize düşman, herbir şey bizden garib.
Hiçbirşey Kalbimize bir teselli vermiyor; hiç emniyet
bahşetmez, hakikî zevki vermez.

Râbian: Biz ecram-ı ulviyeye baktıkça, onlar nazara
verir bir havf ile dehşeti. Hem Vicdanın müz'ici bir tevahhuş
geliyor: Akıl-sûz, evham-sâz!

İşte ey birader! Bu dalaletin yolu, mahiyeti şöyledir.
Küfürdeki zulmeti, bu yolda tamam gördük. Şimdi de gel
kardeşim, o ademe döneriz.

Tekrar yine geliriz. Bu kere Tarîkımız Sırat-ı
Müstakimdir, hem İmanın yoludur. Delil ve İmamımız, İnayet
ve Kur'andır, şehbaz-ı edvar-pervaz.

İşte Sultan-ı Ezel'in Rahmet ve İnayeti, vakta bizi
istedi, Kudret bizi çıkardı, lütfen bizi bindirdi kanun-u
meşiete: Etvar üstünde perdaz.

Şimdi bizi getirdi, şefkat ile giydirdi şu hil'at-ı vücudu,