Page 134 - จดหมายเหตุ final-2

พิษณุโลกสมัยประวัติศาสตร์

สมัยทวารวด ี

ี
ื
ประมำณพุทธศตวรรษท่ ๑๒ ถึง ๑๖ หรือประมำณพุทธศักรำช ๑๑๐๑ ถึง ๑๖๐๐ ในพ้นท่บริเวณ
ี
ลุ่มแม่น�้ำแควน้อย ตั้งแต่เขตอ�ำเภอวัดโบสถ์ จนถึงอ�ำเภอชำติตระกำร และอ�ำเภอนครไทย พบร่องรอย
กำรอยู่อำศัยของชุมชนโบรำณ และพบหลักฐำนโบรำณวัตถุที่ส�ำคัญ คือ เสมำหินทรำยมีภำพสลักเป็น
รูปสถูปทรงหม้อน�้ำด้ำนหนึ่ง อีกด้ำนหนึ่งเป็นพระพุทธรูปปำงขัดสมำธิเพชรประทับบนฐำนบัว มีพระอัคร

ื
ื
สำวกคู่ (เบ้องขวำสลักนูน ส่วนเบ้องซ้ำยสลักลำยเส้น) ชำวบ้ำนนิยมเรียกว่ำ “หลวงพ่อเพชร” พบที่
วัดหน้ำพระธำตุ อ�ำเภอนครไทย ส่วนพระพุทธรูปศิลำ ศิลปะสมัยทวำรวดีตอนปลำย พบบนเขำสมอแคลง
อ�ำเภอวังทอง หลักฐำนเหล่ำนี้แสดงให้เห็นว่ำชุมชนในสมัยนี้เริ่มมีพัฒนำกำรมำกขึ้น ทั้งขนำดของชุมชน
จ�ำนวนประชำกร และควำมเจริญด้ำนศิลปวัฒนธรรม

หลวงพ่อเพชร พระพุทธรูปศิลำแกะสลักทรงใบเสมำ ปำงขัดสมำธิเพชร

และสถูปเจดีย์หินทรำยทรงหม้อน้ำด้ำนหลังใบเสมำ
�

๑๓๔