Page 26 - Cornice_Grade 5

लदेखकको काय्षशालािा

लदेजखएको कथा

जङ्लको यात्रा

एका्देशिा एउटा पररवार वथयो । तयस पररवारिा बुबा, आिा, एक रोरी र एक रोरा वथए । एक द्न आिालाई घुमन जान िन
ु
ँ
दे
लागदेर । उहालदे भन्ुभयो, "हािी सपररवार रिाइलो गन्ष नगएको धदेरै भयो । यस शननबारको द्न कही गनु्षपऱ ्यो ।" सबैलदे यस करािा सहिव् जनाए ।
भाइलाई पौडी खदेलन साह्ै िन प्थययो । उसलदे भनयो, "हािी सबै जना पौडी खदेलन जाऔँ । साह्ै रिाइलो हुनर ।" द््ी खुसी भइनन् हकनहक
ु
ँ
उनलाई चसनदेिा हदेनने िन वथयो । उनलदे भननन्, "हािी जहहलदे पनन पौडी खदेलन जानरौँ । यसपालल नया लागदेको चसनदेिा हदेन्ष जाऔँ ।" यो करा बुबालदे
सुननरहनुभएको वथयो । आिालदे बुबालाई सोधनुभयो, "्पाईंलाई रोरारोरीको करा कस्ो लागयो ?" बुबालदे भन्ुभयो, "पौडी र चसनदेिा ् जहहलदे पनन
ु
जान सहकनर । सबैको यस्ो फस्ष् भएको बदेलािा ् नजजकको जङ्लव्र पो घुमनदे हो हक !" आिालदे थपनुभयो, "तय्ा घुमन जानदे भनदेको ् धदेरै
ु
ै
भइसकयो ्र सबैको सिय मिलदेको ् यसपटक नै हो । सबैलाई जङ्लव्र घुमनदे िन भएको लािै सिय भयो । तयसैलदे जा औँ तय्ैव्र ।" बुबा, आिाको
करा सुनदेपहर ्ुई द््ी, भाइलाई पनन जानदे रहर भएकालदे हुनर
ु
भनदे ।
ु
ँ
शननबार वबहान भयो । बुबालदे सबैलाई िाडै उ्ठाउनुभयो । उनीहरूलदे एक द्नअवग नै अलल अलल खानदेकरा, कयािदेरा, घाि रकनदे टोपी,
दे
ु
ु
पानीको चससी, टदेकनदे लौरो, बयाडमिनटन, हक्ाबहरू र एउटा पाल पनन ठ्ठक पारदेका वथए । उनीहरूलदे वबहानको नास्ा खाएर सािान हालदेको रट्ारट्ै
झोला िोटरिा राखदे । उनीहरू िोटरिा शब्को खदेल खदेल्ै गए । खदेल खदेल्ा आिालदे भन्ुभयो, "कव् िजा
है ! व्िीहरूलदे ् धदेरै नया नया शब्हरू जानदेका रहदेरौ ।" "हो नन आिा !" भाइलदे भनयो । फरर बुबालदे भन्ुभयो, "अब हािी ओललौं, आफना सािान
ँ
ँ
दे
बोकौँ र हहँडन ्यार होऔँ ।" तयसपहर बुबा, आिा, द््ी, भाइ सबै एक एक ओटा झोला बोकर जङ्लव्र लागदे ।
दे
ु
रिाइलो कराकानी ग्दै सबै हहँडदे । जङ्लमभत्र हहँडदेको ्ुई घणटा भइसकको वथयो । फरर अलल गाह्ो बाटो आयो र तयो बाटो बीस मिनदेटजव्
दे
दे
हहँडदेपहर एउटा खाली िौर भएको रिाइलो ्ठाउँ आइपुगयो । िौरका रउराउिा फलफलका रुखहरू वथए । रुखबाट िराहरूका रिाइला आवाज
दे
ू
दे
ु
ु
ँ
आएको सुननन्थयो । तयहाबाट रउिै एउटा ्ठलो झरना पनन ्देजखन्थयो । सािान िौरिा राखदेर द््ीभाइलदे धदेरैबदेर ्ौडदेर खदेलदे । आिाबुबालदे खानदेकरा ्यार
ु
दे
ँ
ने
दे
पानु्षभयो । सबै जनालदे खानदेकरा खाएर सक । तयसपहर साझ पनने बदेला भएकालदे सबैलदे सािानहरू बोक र सानो पहाड िढदेर ओह्ालो ओललं्ै फक । सबै
ँ
जना आजको भ्रि्णिा रिाए । सबैलाई थकाइ पनन लागदेर । साझ पऱ ्यो र अँधयारो हुन थालयो । आिालदे भन्ुभयो, "आज ् एक्िै रिाइलो भयो हवग
दे
्ष
्ष
! यहा ् फरर पनन आउनुपर ।" भाइलदे भनयो, "हो आिा ! आउनुपर । िलाई पनन िजजा आयो ।" आिालदे सवचर वा्ावर्ण भएको खुलला ्ठाउँिा
ँ
फोहोर गनु्षहन्, पलाहसटक र अरू फोहोरहरू फोहोर फालनुपनने ्ठाउँिा फालनुपर भनदेर जहहलदे पनन चसकाउनुहुन्थयो ।
्ष
ु
दे
ै
िौर सफा गरदेपहर सबै जना िोटरिा बसदे । बुबालदे गाडी िलाउन खोजनुभयो ्र गाडी िालु नै भएन । अँधयारो ननक भइसकको वथयो ।
दे
दे
ु
बुबालदे िोटर बनाउनदे िानरलाई फोन गनु्षभयो । तयसपहर बुबालदे भन्ुभयो, "गाडी बनाउनदे िानरलदे भोलल वबहान िात्र आउँर भनयो, अब हािी पाल
दे
लगाएर यहीँ सुतनुपला्ष ।" "धन् हािीलदे पाल लयाएरौँ," आिालदे भन्ुभयो । सबै मिलदेर िोटरबाट पाल ननकाली िौरिा मिलाए । थाककालदे सबै जना
पलटदे । द््ी र भाइलाई भोक लागयो । खानदेकरा वथएन । उनीहरू सुतन सकनन् र पालबाहहर आकाशिा ्ारा हदेरदेर बचसरहदे । एकहरनपहर उनीहरू
ु
दे
दे
दे
बसदेको ्ठाउँिा एउटा करो खसयो । उनीहरूलदे तयो खाए । फरर पनन कराका कोसाहरू झरदे । उनीहरूलाई अिमि लागयो । उनीहरूलदे टि्ष बालदेर वररपरर
दे
दे
ँ
हदेरदे । उनीहरूलदे पर रुखिावथ बा्रहरू ्देखदे । बा्रहरू करा खा्ै
ँ
ँ
दे
दे
दे
वथए । उनीहरूलदे धरै भएको करा पालव्र फालदेका रहदेरन् । द््ीभाइलदे आिाबुबालाई पनन करा द्ए । तयव्बदेला तयो करा खान पाएर उनीहरूलाई
दे
जा्ु भएको जस्ो लागयो । तयसपहर सबै जना नन्ाए । वबहान भयो । िोटर बनाउनदे िानर आएर उनीहरूको िोटर बनाइसकर । पालिा सु्देको
दे
ने
ु
रिाइलो करा ग्दै उनीहरू घर फक । सबै जनालाई जङ्लको यात्रा एक्ि रिाइलो लागयो ।
- अनुषका श्देष्ठ