Page 152 - Somebody's Child CC Version.indd
P. 152

152  ใครๆ กอยากเป็น...ลกรัก
                                   ู
                          ็

                                                                   �
                                                                 ั
                                                                         ึ
                                                                   ั
                                                        ั
                 ป็รัะที่านสมองมาให์้และที่รังอยากให์้ผมใชิ้มนด่้วย ด่งนนผมจิงต้อง
                 คอยมองไป็รัอบๆ เพ่�อสังเกตว่ากาลังจิะเกด่อะไรัข�น และใชิ้การัฝัึกฝัน
                                                     ิ
                                              ำ
                                                            ึ
                                   ื
                                                                 ั
                           ์
                 ป็รัะสบการัณ กบที่กษะตางๆ ของมนษยในการัรัะแวด่รัะวงภูยอยางมป็ญญา
                             ั
                                     ่
                                                               ั
                                                                        ่
                                                                         ั
                                                 ์
                                ั
                                               ุ
                                                                     ่
                                                               ำ
                                                          ่
                                 ่
                   ื
                 เพ่�อป็กป็้องรัถบัส ที่มงาน ตัวผมเอง และเด่็กๆ ที่�เรัาที่างานด่้วย
                                                                        ่
                                       �
                                                        ้
                                                          ั
                              ่
                                  ่
                                                          �
                                       ื
                                             ่
                                                                         ้
                      แนนอนวายงมบางเรัองที่ไมอาจิคาด่เด่าได่ที่งห์มด่ ครังห์นงมกอนอฐ
                                ั
                                                                             ิ
                                                                     ึ
                                                                     �
                                           ่
                                           �
                         ่
                                                                  �
                                                                  ั
                 ถูกขว้างมาจิากสะพ่านเข้ามาโด่นที่่ว่จิอกว้างในรัถบัสตอนที่รัถกาลังขับอย่ ู
                                                                  ่�
                                                                     ำ
                                                                         �
                บนถนน น�นอนตรัายมากๆ เลย และเป็็นพ่รัะคณของพ่รัะเจิาจิรังๆ ที่คนขบ
                                                       ุ
                                                                         ่
                         ั
                                                                 ้
                                                                            ั
                            ั
                                                                    ิ
                                                         ู
                                              ั
                       ึ
                                                                  ั
                    ั
                รัถบสซ�งเป็็นคุณแม่ยงสาวและกำาลงตงครัรัภู์อย่นนไม่ได่้รับบาด่เจิ็บใด่ๆ
                                   ั
                                                           ั
                                                 ั
                                                 �
                                                           �
                ผมเคยโด่นเอาห์วโขกใส่โด่ยไม่มสาเห์ต อกครังห์น�งขณะที่ผมกาลง
                                                           ั
                                                               ึ
                                                       ่
                                                           �
                                                                             ั
                                                                          ำ
                                                    ุ
                                                                      �
                               ั
                                              ่
                                                                      ่
                                                                     ้
                                              ั
                                                     ิ
                  ็
                                                                          ั
                                                                       ุ
                                     �
                                     ึ
                                                           ้
                              ุ
                              ่
                            ่
                                        ้
                                                                 ั
                                                       ้
                          ่
                          ู
                เกบของอย มห์นมคนห์นงเขามาผลกผมไป็ตด่ด่านขางรัถบส แลวที่บห์วผม
                เพ่รัาะเรัาไม่อนุญาตให์้พ่กยาเสพ่ตด่ข�นรัถบัส เรัายังโด่นก้อนอิฐป็าเข้ามา
                                             ิ
                                                ึ
                ข้างรัถบสในขณะที่ขบกลบสานกงานในตอนกลางคน และมอย่ครังห์น�งผม
                                                           ื
                                     ั
                                        ำ
                                                                          ึ
                       ั
                                                                  ่
                                                                    ู
                                 ั
                                �
                                ่
                                          ั
                                                                      ั
                                                                      �
                                              ่
                เห์็นก้อนอิฐกรัะเด่้งกลับไป็ที่างคนที่�ขว้างมันมา เขาก็เลยว�งห์น้ไป็!
                                                                 ิ
                                                           ่
                            �
                                   ู
                                                                            ั
                               ็
                                                                      ั
                                                                     ู
                                                       �
                            ่
                                                         ็
                             ่
                      เวลาที่มเด่กอย่รัวมกนห์ลายคน บางครังกมการัเล่นต่อส้กน แต่น�น
                                                       ั
                                       ั
                                                                   ิ
                อาจิพ่ฒินาไป็เป็็นการัตอส้จิรังๆ ได่้โด่ยง่ายถ้าเกด่มใครัเจิบจิรังแล้วบนด่าล
                                                               ็
                     ั
                                                           ่
                                      ู
                                    ่
                                        ิ
                                                                         ั
                                                        ิ
                      �
                                                                 �
                                                                 ึ
                      ึ
                                                                        ่
                                                                     ื
                                                        �
                                                        ื
                                                                     �
                โที่สะขนมา พ่วกเรัามักพ่ยายามเพ่ิกเฉยกับเรัองที่เกิด่ขนเพ่อเรัยกรั้อง
                                                            �
                                                            ่
                                                              �
                                                                         ั
                                  ็
                                                              ่
                ความสนใจิ แต่เรัากต้องให์้ความสนใจิกับอะไรัก็ตามที่ดู่เห์มือนจิะพ่ฒินา
                           ื
                                                   ่
                กลายเป็็นเรั�องรั้ายแรัง ผมคด่ว่าการัที่�เรัาได่้รัับความเด่ือด่รั้อนเพ่ยง
                                          ิ
                                                                           ่
                เล็กน้อยน�นเป็็นเพ่รัาะคาอธิิษฐานป็รัะกอบกับที่มงานที่ด่ของเรัา วธิการัที่
                                                                              ่
                                                              ่
                                                              �
                                    ำ
                                                                         ่
                                                        ่
                                                               ่
                                                                        ิ
                         ั
                                                                              �
                                         ั
                                            ำ
                  ่
                                                              ั
                ที่มงานรัับมือกับสถานการัณ์น�นสาคัญอย่างมาก บางครั�งคุณสามารัถที่าให์้
                                                                           ำ
                                                      ่
                                     ่
                                                        ่
                                                      �
                                                    ั
                สถานการัณ์เบาลงได่้เพ่ยงแค่ใชิ้อารัมณ์ขนที่ด่และภูาษากายที่เห์มาะสม
                                                                     �
                                                                     ่
                                                                         ุ
                                     �
                และตรังไป็ตรังมาเที่่านน เห์ตการัณ์จิะเรั�มเป็็นอนตรัายกเมอคณลด่
                                            ุ
                                     ั
                                                                    ็
                                                                      �
                                                                      ื
                                                            ั
                                                      ิ
                ความรัะแวด่รัะวังลง
                      เชิ่นอาจิมเด่็กสาวสองคนเถยงกันเสยงด่ัง และกาลังจิะที่ารั้ายกันจิรัิงๆ
                                                   ่
                                                                   ำ
                                            ่
                              ่
                                                            ำ
                     ั
                จิากน�นพ่่อแม่ของพ่วกเขาก็ออกมาผสมโรังรั่วมในการัที่ะเลาะเบาะแว้ง
   147   148   149   150   151   152   153   154   155   156   157