Page 148 - Somebody's Child CC Version.indd
P. 148

148  ใครๆ กอยากเป็น...ลกรัก
                          ็
                                   ู

                                                                           ั
                     เรียกว�า “เด็กเห็ล้อขอของทีุ่กคน” เพราะความเจ็บปวดแสูนสูาห็สูที่ี�
                     แม�อุปถัมภ์ที่ำาต�อผมตอนอายุสูี�ถึงห็้าขวบ ค้อปล�อยให็้ผมเป็นเด็กที่ี�ใครจะ
                                                        ู
                     มาเอาเปรียบอย�างไรก็ได้ และผมกมีชีวิตอย�ในความรุนแรงมากขึ�น และ
                                                 ็
                     ถูกที่ารุณกรรมที่างเพศิโดยคนอีกห็ลายคนจนกระที่ั�งอายุสูิบห็้าและได้ย้าย
                                 ั
                     ออกจากเม้องนน
                                 �
                        ห็ลังจากที่�ผมมาที่างานพันธกิจในปัจจบัน ผมพบกับชายคนห็น�งซ็�งเป็น
                                ี
                                                                        ึ
                                                                          ึ
                                      ำ
                                                     ุ
                                           ี
                                                                  ี
                                             ิ
                     ผู้จัดการอาวุโสูขององค์การที่�บรห็ารบ้านสูงเคราะห็์เด็กชายที่�ผมเคยอาศิัยอย  � ู
                     ตอนอายุสูิบห็้าและสูิบห็กปี เม้�อเราได้รู้ถึงความเช้�อมโยงระห็ว�างกันนี  �
                                                 ั
                                                     ู
                     เขาบอกว�า “ผมจำาคุณได้ คุณเคยน�งอย�ในห็้องโดยไม�ยอมพูดกับใครเลย
                     เม้�อไห็ร�ก็ตามที่ี�ผมไปเยี�ยม พวกเขาจะต้องไปเอาตัวคุณมา และคุณก็จะ
                     ออกมาและกล�าวสูวัสูดี แล้วห็ลบห็ายเข้าไปในห็้องอีก” เม้�อไม�นานนี�ผม
                                                 �
                     ได้พบกบเดกชายที่ี�เห็็นๆ กนอย�จากรัวห็ลงบ้านและโตมาด้วยกนจนถึงช�วง
                                             ู
                                          ั
                                                     ั
                              ็
                           ั
                                                                     ั
                                                                   ั
                     วัยรุ�น เขาพูดถึงผมว�า “ทีุ่กครั�งที่ี�ฉัันมาบ้านนาย นายจะน�งห็น้าเศิร้าอย�  ู
                     ในห็้อง เรารู้ว�ามีบางอย�างผิดปกติในบ้านของนายแต�ไม�รู้ว�าค้ออะไร”
                        บางที่ีจากเร้�องราวเห็ล�านีคุณอาจเข้าใจได้ว�าที่ำาไมปกห็นังสู้อของคุณ
                                            �
                                                      ู
                     ถึงโดนใจผม รอยแผลในชีวิตฝั่ังตัวซ็�อนอย�ในซ็อกห็ล้บความที่รงจำาของผม
                                                                     ั
                                                                            ็
                     จนกระที่ั�งอายุย�างเข้าสูี�สูิบต้นๆ ค้อสูักสูิบปีที่ี�แล้ว ต�งแต�น�นมาผมกมี
                                                                ั
                                              �
                     ช�วงเวลาที่ี�ยำ�าแย�เม้�อนึกเร้�องน�นนีขึ�นมาได้และตามไปแกะรอยสูอบถามจาก
                                            ั
                                                     �
                                                     ั
                                                                    ็
                     ครอบครวของผมและคนที่รูจกผมในตอนนน ผมแสูดงความเจบปวดออกมา
                            ั
                                          ้
                                           ั
                                         �
                                         ี
                     ด้วยการเขียนบที่กวี ซ็ึ�งผมอ�านให็้ภรรยาฟััง แล้วก็จมอย�ในห็ลุม และ
                                                                   ู
                     พระเจ้าที่รงค�อยๆ ช�วยให็้ผมกลับมาเป็นปกติด้วยการเยียวยาอดีต ผมมาที่ี�
                     งานแบล็กสูตัมป์พร้อมกับกลอนบที่ให็ม�ที่ี�กำาลังจะเสูร็จสูมบูรณ์ในสูมุดโน้ต
                                                                    ั
                                           ู
                                ั
                     ของผม ดังน�นผมมีอะไรอย�เต็มห็ัวเลยที่ี�ไม�ได้อยากจะจำา น�นเป็นตอนที่ี�
                     ผมเดินเข้าไปที่ี�แผงห็นังสู้อ แล้วผมก็ได้เจอตัวเองอย�บนห็น้าปกห็นังสู้อ
                                                               ู
                                                                           ั
                     ของคุณ และผมก็ได้พบตัวเองมากขึ�นไปอีกบนห็น้ากระดาษในห็นังสู้อน�น...
                                  ู
                        ผมอาศิัยอย�ในสูห็ราชอาณาจักรมาสูองสูามปี...และเริ�มที่ำางานเป็น
                     อนุศิาสูกพาร์ที่ไที่ม์ในเร้อนจำา... ในเร้อนจำาผมได้เจอพวกห็นุ�มๆ ที่ี�เติบโตมา
   143   144   145   146   147   148   149   150   151   152   153