Page 147 - Somebody's Child CC Version.indd
P. 147

พลงที่ี�สูร้างความเปลี�ยนแปลง 147
                                                        ั


                         [15.] สูวสูดีครับ ผมได้อ�านห็นังสู้อ ผมไม่อยากเป็็น...เด็็กเหลืือขอ
                                ั
                      ของคุณ แล้วมันตลกตรงที่ี�ว�า นี�เป็นห็นังสู้อเล�มแรกที่ี�ผมอ�านและอ�านจบ
                                                     ั
                      เลยล�ะ ผมยังสูงสูัยอย�นะว�าที่ำาไม แต�น�นไม�ใช�เห็ตุผลที่ี�ผมเขียนมา ที่ี�ผม
                                        ู
                      เขียนมาเป็นเพราะผมรู้ดีเลยวาชวิตของคุณเป็นอยางไร และผมรู้สูึกเช�อมโยง
                                                           �
                                            �
                                              ี
                                                                         ้
                      กับสูิ�งที่ี�คุณเล�าได้ แต�ในแบบที่ี�แตกต�างไปนะ...ผมไม�ไปเที่ี�ยวผับด้�มเห็ล้า
                      เมายา แต�ผมกด้�มเห็ล้าเม้�ออายุยังไม�ถึงเกณฑ์์ และก็ไม�มีใบอนุญาต แล้วก  ็
                                 ็
                                 �
                                               �
                                                                            ิ
                       ำ
                                                            ี
                      ที่าอีกห็ลายอยางเลย ผมบอกได้ไมมากเพราะตอนน�ผมอย�ในคุก กสูถานพนิจ
                                                                 ู
                                                                       ็
                      เยาวชนนนแห็ละซ็ึงกไมตางกนมากเที่�าไห็ร� และผมจะพนโที่ษวนที่ 18 และ
                                                                     ั
                             ั
                             �
                                            ั
                                         �
                                      ็
                                        �
                                                                       �
                                                                       ี
                                                               ้
                                    �
                                            ุ
                                                       ้
                                                                             ึ
                                                         ุ
                                                                     �
                                                             ้
                                                 �
                                                ์
                                                 ี
                                                    ิ
                                                  ้
                               �
                                 ำ
                            ้
                        ึ
                       ้
                      รูสูกเห็มอนวากาลงเขาไปในอโมงคที่มดมด ถาคณเขาใจอะนะวาผมห็มายถง
                                   ั
                                      ้
                      อะไร และด้วยการมาอย�ที่ี�นี�เป็นครั�งที่ี�สูาม ผมไม�อยากกลับเข้ามาอีกแล้ว
                                         ู
                      จริงๆ... ห็วังว�าคุณจะเข้าใจและมีเวลาเขียนตอบกลับมา เพราะผมรู้สูึก
                      เห็ม้อนว�ารู้จักคุณ ผมรู้มันฟัังดูโง� แต�การที่ี�คนคนห็นึ�งซ็ึ�งเกลียดการอ�าน
                      จะเล้อกห็ยิบห็นังสู้อเล�มนี�จากห็นังสู้อเป็นล้านๆ เล�ม และก็ไม�ได้มีใคร
                      ให็้ผมมา ในช�วงที่ี�ใกล้ถึงเวลาพ้นโที่ษอย�างนี� มันมีความห็มายกับผมมาก
                       ั
                      มนยากที่ี�จะได้พบคนดีดีน�ะ...จาก “เดกเห็ล้อขอ” อีกคน
                                                  ็
                                                       ้
                                               ้
                                                �
                                             ี
                         [16.] ผมเขียนมาห็ลังจากที่�ไดอานห็นังสูอ ผมไม่อยากเป็็น...เด็็กเหลืือขอ
                      ของคุณ เรามีชีวิตในวัยเด็กที่ี�เห็ม้อนกันและผมรู้สูึกว�าห็นังสู้อที่ำาให็้ผม
                      เห็็นใจในเร้�องราวของคุณ อีกที่ั�งมันยังสู�งผลต�อชีวิตของผมเองในห็ลายๆ
                      เร้�อง ผมอยากจะเป็นคนห็นึ�งที่ี�มาเข้าแถว (ตามธรรมเนียมอันดีงามของ
                                                             ้
                      อังกฤษน�นไง) ที่�จะห็นุนใจคุณและอวยพรให็คุณไปไดดีในงานพันธกิจของคุณ
                            ั
                                  ี
                                                      ้
                         ห็นังสู้อเล�มนี�โดดเด�นเตะตาผมจากแผงห็นังสู้อที่ี�งานแบล็กสูตัมป์ที่ี�
                      ผ�านมา (คล้ายๆ กับงานโซ็ลเซ็อร์ไวเวอร์ละครับ) อย�างแรกที่ี�ผมสูังเกตเห็็น
                                     ู
                                                 ั
                         ู
                                                       ั
                                     �
                      ค้อรปของผมเองอยบนห็น้าปกติดกบช้�อห็นงสู้อที่ี�ตงมาผิด โอเค มนไม�ใช�
                                                             �
                                                                         ั
                                                             ั
                      ผมจริงๆ ห็รอก แต�มันดูเห็ม้อนตัวผมตอนเป็นอันธพาลวัยรุ�น พร้อมใบห็น้า
                                                        ู
                      เศิร้าเห็ม้อนกำาลังพูดว�า “ผมไม�ได้อยากอย�ที่ี�นี�” แบบที่ี�ผมรู้สูึกเสูมอมา
                                                          ั
                      ในชีวิตวัยเด็กสู�วนให็ญ� แล้วช้�อห็นังสู้อที่ี�ผิดน�นล�ะ สูำาห็รับผมมันน�าจะ
   142   143   144   145   146   147   148   149   150   151   152