Page 90 - Somebody's Child CC Version.indd
P. 90

90  ใครๆ กอยากเป็น...ลกรัก
                                   ู
                          ็

                                           ็
                                         ึ
                        ื
                                                                ั
                                    ื
                                 ุ
                               �
                      เรั�องยากที่สด่เรั�องห์น�งกคือการัถูกขังในห์้องโถงน�นตลอด่ชิ่วงเย็น
                               ่
                      ่
                                            ิ
                                                                     ่
                     ู
                     ้
                                                                 ้
                                                                            ั
                             ่
                                                          ้
                                         ั
                 โด่ยรัวาผมจิะไมสามารัถห์ันห์ลงเด่นจิากไป็เม�อผมตองการัได่ ในชิวงเวลาน�น
                                                     ื
                                                                 ำ
                                  ุ
                 ผมก็กลายเป็็นผ้ถูกคมขงเชิ่นเด่ยวกับพ่วกเด่็กห์น่มที่ผมกาลงพ่ด่คยด่้วย
                              ู
                                           ่
                                                                         ุ
                                                          ุ
                                                             ่
                                                             �
                                     ั
                                                                    ั
                                                                      ู
                      ึ
                          ้
                                                       ั
                                            ้
                                    ่
                                                                     ้
                                         �
                                    ู
                                                                     ู
                                                                            ั
                 และถงแมผมจิะไป็อยตรังนนด่วยความสมครัใจิ  ผมกยงรัสกอกสน
                                                                       ึ
                                                                            �
                                                                   ั
                                                                  ็
                                         ั
                                                 �
                                                 ื
                                                             ่
                            ู
                   ั
                                              ู
                                               ึ
                             ่
                                                                             ั
                 ขวญแขวนอย่ด่ ผมข้ามผ่านความรั้สกตนตรัะห์นกในชิวงแรักได่้แล้ว แต่ยง
                 ต้องจิด่การักับความรัู้สึกของการักลับเข้าไป็ “ข้างใน” อยู่
                     ั
                              �
                                           ึ
                                             ุ
                                  ิ
                      ที่กครัังที่่ผมคด่ว่าผมมาถงจิด่ที่่�มั�นคง ซึ�งอด่่ตไม่สามารัถที่ารั้ายผม
                           �
                                                                       ำ
                        ุ
                                                ์
                 ได่อกแลว ผมจิะเจิอกบสถานการัณอะไรัแบบน และพ่บวาตวเองไมได่    ้
                                                          ้
                        ้
                    ่
                                    ั
                   ้
                                                          �
                                                                   ่
                                                                     ั
                                                                            ่
                                           ั
                                                                 �
                   ็
                        ่
                                                                 ิ
                                                                     ำ
                 แขงแกรังอยางที่คด่เลย บางครั�งบรัรัยากาศโด่ยรัอบก็เป็นสงที่นาเอาความ
                                                                    �
                                                                    ่
                              ่
                           ่
                                ิ
                                                               ็
                              �
                                                                          ั
                                       ื
                 ที่รังจิาที่ผมไมอยากมกลบคนมา ผมอยากจิะลงกลอนป็ด่ตายและลืมมนไป็
                                     ั
                       �
                                                              ิ
                       ่
                                  ่
                     ำ
                            ่
                                         ่
                                                                  ึ
                                                ู
                     ำ
                     �
                               ั
                 ด่้วยซา ในบางครั�งก็เป็็นการัที่�เด่็กๆ พ่ด่ถึงชิ่วิตของพ่วกเขาซ�งถูกห์ลอกลวง
                     ู
                               ู
                 และถกป็ฏเสธิ รั้สกเห์มอนตนเองเป็็นเศษสวะเพ่รัาะพ่วกเขาป็ลอยให์้
                          ิ
                                 ึ
                                      ื
                                                                         ่
                        ้
                                                          ื
                                 ่
                                                    ุ
                                 �
                                     ั
                  ั
                 ตวเองเขาไป็ข้องเกยวกบอาชิญากรัรัม สรัา ห์รัอยาเสพ่ตด่ ผมรั้ว่ามน
                                                                         ู
                                                                            ั
                                                                  ิ
                                                   ู
                               ั
                                                    ึ
                                                                ั
                                                                       ิ
                 เป็็นอย่างไรัและมนด่งเอาชิ่วงเวลาที่ผมรั้สกไรั้ค่าที่สด่กลบมา ส�งเห์ล่าน้ �
                                                           ่
                                                           �
                                                             ุ
                                               ่
                                  ึ
                                               �
                                   ่
                                ึ
                                                                   ั
                                      ู
                                                                      ั
                 มากรัะต้นความรั้สกที่อย่ในใจิและผมรั้ว่าผมยงไม่สามารัถตด่มนออกไป็
                                                       ั
                        ุ
                                                 ู
                                   �
                               ู
                 ได่้อย่างส�นเชิิง
                        ิ
                                                            ั
                           �
                           ื
                                                                           ่
                                        �
                                                                            ิ
                      ผมเชิอว่าแม้ในตอนน้พ่รัะเจิ้ากยงที่รังจิด่การักบความยบเยนในชิวต
                                                                   ั
                                                                       ิ
                                                 ั
                                                      ั
                                                ็
                                                               ่
                                           ิ
                 ของผมและเยยวยาผมอยู่ ผมคด่ว่ามันเห์มือนกับขวด่ที่�ใส่นามะนาวโซด่า
                                                                  ำ
                                                                  �
                            ่
                                 ั
                                       ั
                                                           ำ
                    ุ
                                                 ั
                                            ุ
                 ถ้าคณเป็ิด่ฝัาออกที่นที่ มนจิะพ่่งที่ะลกออกมา ที่าให์้เลอะเที่อะไป็ห์มด่
                                    ่
                                          ็
                               ิ
                                                     ู
                 ถ้าผมจิะต้องเผชิญกบความเจิบป็วด่ การัถกป็ฏเสธิ ความที่รัมาน และ
                                  ั
                                                         ิ
                                                                ื
                            ้
                 ความโกรัธิแคนที่ังห์มด่ในเวลาเด่่ยวกน ผมคงไมอาจิรัับมอได่ แต่พ่รัะองค ์
                                               ั
                                                         ่
                                                                   ้
                               �
                                      ่
                                                                      ำ
                 ที่รังเป็ิด่ให์้อากาศเข้ามาที่ละน้อยๆ ป็ล่อยความด่ันออกไป็ และที่าให์้ความ
                                                 ื
                  ุ
                                     ั
                 ว่นวายที่ซ่อนอย่ภูายในนนสงบลง มนคอการัเยยวยาอย่างค่อยเป็็นค่อยไป็
                              ู
                                     �
                        �
                        ่
                                                        ่
                                               ั
                                       ้
                                             ็
                                        ั
                                                       ั
                                                       �
                                               �
                                                                            ู
                 และถงแม้ว่าผมจิะอยากให์มนเสรัจิสนไป็เลยที่งห์มด่ในที่นที่ แต่ผมกรั้ว่า
                                                                ั
                                                                   ่
                                               ิ
                     ึ
                                                                           ็
                                                                          �
                                                                          ่
                                                        �
                                    ่
                   ่
                              ั
                                                          ุ
                                                        ่
                  ิ
                                                                       �
                                                                       ่
                                                                        ่
                                                                    ิ
                 วธิของพ่รัะเจิ้าน�นละเอยด่รัอบคอบและในที่้ายที่สด่มันจิะเป็็นวธิที่ด่ที่สุด่
                                                                     ่
   85   86   87   88   89   90   91   92   93   94   95