Page 46 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>
P. 46
~ ๔๖ ~
“พอ ขอห้ือลกู ทงั สองเดนิ ทางโดยสวัสสะดี อยา ไดมภี ยั ยะอนทรายตังหลายตงั
มวลมาต๋าํ มาตอ ง อยูด กี ดั เยน็ กินหวานไปใจๆ บเ ทา แตน ้ัน ตอ ไปน้ีเมือหนา เม่อื ไดก ิน
แขกกนั แลว ก็ขอหือ้ ฮักกนั แพงกนั มอี ะหยังหนกั เบากช็ ว ยกนั เต่อื มตมุ กันไป คอยปาว
คอ ยเตนิ กนั ไป ชว ยกนั หาบชวยกนั คอน บาวาเรอื่ งใหญเ รือ่ งหนอย อนั ใดท่พี อจะวาง
ขวางกข็ วางเหยี เนอ ”
เจาเหนือหวั เวยี งพงิ คกลาวอาํ นวยพรชัยแกก ารเดินทางยาวไกลในคร้งั น้ี โดย
คณะเดนิ ทางทง้ั หมดตางยืนพนมมือรับพรชัยอันนน้ั ดว ยความต้นื ตนั
“เจายา กข็ อหือ้ หลานตังสองอยดู มี ีสุข ชมุ เย็น ทกุ ขโศกรอนไหมอยา ไดม ากลํ้า
มากลาย คุณพระพุทธา คุณพระธัมมา คณุ พระสังฆา จุงไดม าปกหม หวั เกศเกลาเจาตัง
สอง เจาฟา เหย...ขาเจากแ็ กเ ฒามาปูนน้ี กม็ หี ลานคนเดยี ว รา ยดจี ะใดกฝ็ ากจม่ิ แดเ ตอ ะเจา
หลานนอยเหย...เจา กจ็ งปว รบตั คิ ลองวตั รอยา หอื้ ขาด หอ้ื ครพยาํ กนั เนอ หลานเนอ”
สิ้นสุดคาํ อาํ นวยพรจากมหาเทวี ท้ังหมดลว นพรอ มกลา วคาํ วา “สวาธเุ จา บาท
เจา ”
หลังจากที่ใหพ รชัยในครงั้ นแี้ ลว เจาเหนอื หัวเวียงพิงคจ งึ หันมาสั่งกบั หม่นื ตาง
เมอื ง อนั เปน หลกั ในการเดนิ ทางคร้งั นวี้ า “เอาละตอ นไี้ ป กห็ อ้ื อยใู นการควบคุมของ
หมื่นตา งเมอื งสเู จา ละหนา”
“บาทเจา ขา บาทเจาขอรบั รองดว ยชวี ติ ของขาบาทเจา วาจะสงเจาหญงิ ไปเถงิ
เมืองยองหว ย หอ้ื สวัสสดีชุผูแ ล บาทเจา” หมน่ื ตา งเมืองรบั คําแขง็ ขนั ซ่ึงภาระกิจครงั้ น้ี
เกี่ยวพนั กบั ความสัมพันธร ะหวา งบา นเมอื ง และความมนั่ คงของบานเมืองอยูใ นนนั้ ดว ย
นอกเหนอื จากการเกี่ยวดองกนั ดว ยการเปน เขยเปนสะใภของหนมุ สาวคหู น่งึ ทม่ี ยี ศมี
ศกั ดอิ์ ันเปน มง่ิ ของเมือง
เจา จันทแจมฟา จึงเขา ไปนอมกราบแทบเทา ของเจาเหนอื หัว และมหาเทวีตนยา
พรอมทงั้ พดู ขน้ึ วา “ขาเจา ขอไหวส ากราบลาเจา พอ เจาเหนือหวั แหงเวยี งพิงค กับตงั เจา
ยา ดแู ลองคตนโตยหนาเจา ตอนีไ้ ปเมอื หนา ขา เจาบไ ดอ ยปู วรบตั ลิ มุ ลาอยจู ่ิมใกล ขอหอ้ื
คณุ พระคณุ เจา เทวาอารกั ษ มเี จาหลวงคาํ แดงเปน เคาเปน ประทาน จงมาปกปกขรกั ษายัง
“พอ ขอห้ือลกู ทงั สองเดนิ ทางโดยสวัสสะดี อยา ไดมภี ยั ยะอนทรายตังหลายตงั
มวลมาต๋าํ มาตอ ง อยูด กี ดั เยน็ กินหวานไปใจๆ บเ ทา แตน ้ัน ตอ ไปน้ีเมือหนา เม่อื ไดก ิน
แขกกนั แลว ก็ขอหือ้ ฮักกนั แพงกนั มอี ะหยังหนกั เบากช็ ว ยกนั เต่อื มตมุ กันไป คอยปาว
คอ ยเตนิ กนั ไป ชว ยกนั หาบชวยกนั คอน บาวาเรอื่ งใหญเ รือ่ งหนอย อนั ใดท่พี อจะวาง
ขวางกข็ วางเหยี เนอ ”
เจาเหนือหวั เวยี งพงิ คกลาวอาํ นวยพรชัยแกก ารเดินทางยาวไกลในคร้งั น้ี โดย
คณะเดนิ ทางทง้ั หมดตางยืนพนมมือรับพรชัยอันนน้ั ดว ยความต้นื ตนั
“เจายา กข็ อหือ้ หลานตังสองอยดู มี ีสุข ชมุ เย็น ทกุ ขโศกรอนไหมอยา ไดม ากลํ้า
มากลาย คุณพระพุทธา คุณพระธัมมา คณุ พระสังฆา จุงไดม าปกหม หวั เกศเกลาเจาตัง
สอง เจาฟา เหย...ขาเจากแ็ กเ ฒามาปูนน้ี กม็ หี ลานคนเดยี ว รา ยดจี ะใดกฝ็ ากจม่ิ แดเ ตอ ะเจา
หลานนอยเหย...เจา กจ็ งปว รบตั คิ ลองวตั รอยา หอื้ ขาด หอ้ื ครพยาํ กนั เนอ หลานเนอ”
สิ้นสุดคาํ อาํ นวยพรจากมหาเทวี ท้ังหมดลว นพรอ มกลา วคาํ วา “สวาธเุ จา บาท
เจา ”
หลังจากที่ใหพ รชัยในครงั้ นแี้ ลว เจาเหนอื หัวเวียงพิงคจ งึ หันมาสั่งกบั หม่นื ตาง
เมอื ง อนั เปน หลกั ในการเดนิ ทางคร้งั นวี้ า “เอาละตอ นไี้ ป กห็ อ้ื อยใู นการควบคุมของ
หมื่นตา งเมอื งสเู จา ละหนา”
“บาทเจา ขา บาทเจาขอรบั รองดว ยชวี ติ ของขาบาทเจา วาจะสงเจาหญงิ ไปเถงิ
เมืองยองหว ย หอ้ื สวัสสดีชุผูแ ล บาทเจา” หมน่ื ตา งเมืองรบั คําแขง็ ขนั ซ่ึงภาระกิจครงั้ น้ี
เกี่ยวพนั กบั ความสัมพันธร ะหวา งบา นเมอื ง และความมนั่ คงของบานเมืองอยูใ นนนั้ ดว ย
นอกเหนอื จากการเกี่ยวดองกนั ดว ยการเปน เขยเปนสะใภของหนมุ สาวคหู น่งึ ทม่ี ยี ศมี
ศกั ดอิ์ ันเปน มง่ิ ของเมือง
เจา จันทแจมฟา จึงเขา ไปนอมกราบแทบเทา ของเจาเหนอื หัว และมหาเทวีตนยา
พรอมทงั้ พดู ขน้ึ วา “ขาเจา ขอไหวส ากราบลาเจา พอ เจาเหนือหวั แหงเวยี งพิงค กับตงั เจา
ยา ดแู ลองคตนโตยหนาเจา ตอนีไ้ ปเมอื หนา ขา เจาบไ ดอ ยปู วรบตั ลิ มุ ลาอยจู ่ิมใกล ขอหอ้ื
คณุ พระคณุ เจา เทวาอารกั ษ มเี จาหลวงคาํ แดงเปน เคาเปน ประทาน จงมาปกปกขรกั ษายัง