Page 41 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>
P. 41
~ ๔๑ ~
บวั ไหลไดย นิ อยา งน้ัน ก็รบี คลานออกไป พรอมที่จะวงิ่ ตอ ไป แตโ ดนทกั มา
ตอนหลงั
“เดียวกอ น!”
บวั ไหลใจหายวาบ... ‘หรอื เปลี่ยนใจ...จะลงโทษกระนน้ั หรือ’ ความกลัวจึงวิ่ง
เขา กมุ หวั ใจอกี ครง้ั
“ตะก้ีหนั กําอะหยัง ซอนไวก ะหอื ?”
คําถามน้ีเหมอื นเปน ฆอ นทก่ี ระหนํ่าลงมาไมย ง้ั ย่งิ กวาโดนลงโทษเมอ่ื ครเู สียอีก
“บมหี ยงั เจา ...บม ีหยงั สกั หนอ ยเลยบาทเจา ”
“อา ว...หยงั จะบม ี ขา หนั อยู วา สูเอาอะหยงั ซอนไว หรอื จะหื้อลงอาชญาหอื ?”
ลงทา ยดว ยเสยี งหนกั ดว ยหากไมไ ดคําตอบที่พอใจแลว คงลงอาชญาเปนแน ดว ยทผ่ี าน
ก็เพยี งพอสําหรับอาชญาแลว ท้ังท่ปี ลอ ยใหเ จา หญิงอยเู พยี งลําพัง และมหิ นําซํา้ ก็แทบจะ
ชนเอาเมอ่ื ครู แลว นกี่ ย็ ังมีอาการพิรธุ อกี
“บาทเจา...” ปากกพ็ ูด มอื กค็ ลาํ หาของ พอดีมอื ไปสัมผสั ของบางส่ิงเขา จงึ หยิบ
ออกมาพรอมตอบคาํ ถามไปในโดยพลนั “เปน ปนเจา บาทเจา ” พรอมยนื่ ใหเ จาเหนอื หัว
เวยี งพงิ คด ู
เจาเหนือหวั หยิบปน มาพนิ ิจดูแลว พรอมกบั ถามวา “ปนของใผหอื ของนเี้ ปนคํา
ติดแกว แสงแพงงาม คา ของมันก็มบี ห นอ ย บอกมาบาเดย่ี วนวี้ า ปน นี้เปน ของใผ แลวเปน
อยางใดตองมาทําลับๆซอ นๆไว”
“คืออ้เี จา...” วา พลางก็ใจเตน ตมุ ๆตอ มๆ แตก ็ทาํ นํา้ เสียงใหเ ปน ปกตกิ ลา วไปวา
“ตอนเมือ่ เจา ขาบาทเจาเขากาด ไปซอ้ื ครัวบางอยา ง แตไปสุดหัวกาดหางกาด แต
เจาแผวหลา แผวขวายก็บไดห ยงั สกั อยา ง”
“บต อ งลมหลายเต้อื เอาวาปน นมี้ าไดอยา งใด” เจาเหนอื หวั ขัดทนั ทที นั ใด
บัวไหลกต็ อบไปฉับพลันเหมอื นกัน “ฟาหอคาํ ยองหวยซอ้ื ฝากปน เจา หญิงเจา ”
“ฮา .ๆๆ ดี ๆ ไป ขะใจเอาไปหื้อ เผอ่ื วา อะหยงั จะดขี น้ึ กวาน้”ี
บัวไหลตะลงึ วา อะไรจะงายดายปานนี้
บวั ไหลไดย นิ อยา งน้ัน ก็รบี คลานออกไป พรอมที่จะวงิ่ ตอ ไป แตโ ดนทกั มา
ตอนหลงั
“เดียวกอ น!”
บวั ไหลใจหายวาบ... ‘หรอื เปลี่ยนใจ...จะลงโทษกระนน้ั หรือ’ ความกลัวจึงวิ่ง
เขา กมุ หวั ใจอกี ครง้ั
“ตะก้ีหนั กําอะหยัง ซอนไวก ะหอื ?”
คําถามน้ีเหมอื นเปน ฆอ นทก่ี ระหนํ่าลงมาไมย ง้ั ย่งิ กวาโดนลงโทษเมอ่ื ครเู สียอีก
“บมหี ยงั เจา ...บม ีหยงั สกั หนอ ยเลยบาทเจา ”
“อา ว...หยงั จะบม ี ขา หนั อยู วา สูเอาอะหยงั ซอนไว หรอื จะหื้อลงอาชญาหอื ?”
ลงทา ยดว ยเสยี งหนกั ดว ยหากไมไ ดคําตอบที่พอใจแลว คงลงอาชญาเปนแน ดว ยทผ่ี าน
ก็เพยี งพอสําหรับอาชญาแลว ท้ังท่ปี ลอ ยใหเ จา หญิงอยเู พยี งลําพัง และมหิ นําซํา้ ก็แทบจะ
ชนเอาเมอ่ื ครู แลว นกี่ ย็ ังมีอาการพิรธุ อกี
“บาทเจา...” ปากกพ็ ูด มอื กค็ ลาํ หาของ พอดีมอื ไปสัมผสั ของบางส่ิงเขา จงึ หยิบ
ออกมาพรอมตอบคาํ ถามไปในโดยพลนั “เปน ปนเจา บาทเจา ” พรอมยนื่ ใหเ จาเหนอื หัว
เวยี งพงิ คด ู
เจาเหนือหวั หยิบปน มาพนิ ิจดูแลว พรอมกบั ถามวา “ปนของใผหอื ของนเี้ ปนคํา
ติดแกว แสงแพงงาม คา ของมันก็มบี ห นอ ย บอกมาบาเดย่ี วนวี้ า ปน นี้เปน ของใผ แลวเปน
อยางใดตองมาทําลับๆซอ นๆไว”
“คืออ้เี จา...” วา พลางก็ใจเตน ตมุ ๆตอ มๆ แตก ็ทาํ นํา้ เสียงใหเ ปน ปกตกิ ลา วไปวา
“ตอนเมือ่ เจา ขาบาทเจาเขากาด ไปซอ้ื ครัวบางอยา ง แตไปสุดหัวกาดหางกาด แต
เจาแผวหลา แผวขวายก็บไดห ยงั สกั อยา ง”
“บต อ งลมหลายเต้อื เอาวาปน นมี้ าไดอยา งใด” เจาเหนอื หวั ขัดทนั ทที นั ใด
บัวไหลกต็ อบไปฉับพลันเหมอื นกัน “ฟาหอคาํ ยองหวยซอ้ื ฝากปน เจา หญิงเจา ”
“ฮา .ๆๆ ดี ๆ ไป ขะใจเอาไปหื้อ เผอ่ื วา อะหยงั จะดขี น้ึ กวาน้”ี
บัวไหลตะลงึ วา อะไรจะงายดายปานนี้