Page 39 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๓๙ ~

“เจา นอย...” เจา ยาเรยี กเจา จันทแจม ฟา ดวยสรรพนามที่ใครตอใครขานเรยี ก
ดว ยนา้ํ เสียงทนี่ ุม นวลแตด จู ริงจงั

“เจา เจายา มีอะหยังกาเจา ”
“กเ็ ร่อื งกนิ แขกแตงงาน ทจ่ี ะมีมาแถมบก ว่ี ันนีแ่ ลว” ทันทที ี่มหาเทวยี ังมทิ นั จะ
พดู ตอ เจา จนั ทแจม ฟา กพ็ ูดขนึ้ มาทนั ทวี า “ขาเจา บอยากไปเจา บไปบไดก าเจา? เจายา”
วาพลางก็เขา สวมกอดเจายา น้าํ ตาก็รินรืน้ ขนึ้ มา
“เจานอย เจายงั แปงใจห าบไดเ ตือ้ กา หือ?” มหาเทวเี หน็ อาการของเจาจนั ทแจม
ฟา ก็ยกมอื ลบู ทหี่ ัวดังเชน ที่เคยทํามาแตเ ลก็ แตน อย เมื่อเจา หญิงนอยรองไหห รือ
โศกเศรา เหงาใจคร้ังใด เจา ยา ก็เปน ท่ีพ่งึ ทป่ี ลอบประโลมขวญั
“เจา ขา เจา บอ ยากไปเจา ”
ทกุ ทนี ัน้ เจา ยา มักโอนออ นผอนตามเจานอ ย ดว ยเปน เร่ืองเลก็ และหยุมหยิม
และมักไมใ ชเ ปนเร่อื งท่ีเดือดเนอื้ รอนใจ หรอื เรื่องทีผ่ ิดอันใด แตห ากคร้งั น้ี มันยิ่งใหญ
เกนิ ท่ีจะโอนออ นดงั เชนทกุ คราวที่ผานมา
“บางเตอื้ หนา ที่ ก็มากอ นหัวใจหนาเจา นอย ยง่ิ เฮาเปน เจา มบี า นมีเมืองอยูบ น
บา”
“อยางทเ่ี จายา วาไวน ัน้ แหละเจา นอ ย บานเมืองอยบู นบา หนักเพยี งฮอื เพียงใดก็
ตองแบก ดว ยคําวา เจา ทตี่ อ งมหี นาทอี่ ยางเจา ของคนตงึ เมือง” เจา เหนอื หัวสมทบเขา ไป
อกี ครง้ั
“แลว เจาพอ...เจา พอ บฮักขา เจาแลว กา?...ถึงตอ งยัดยขู าเจา ไปกบั ใผก็บฮ ”ู
“เจา นอ ย เปนใดพอ จะบฮ กั เจา เจาคอื แกน ตาดวงใจของพอ ถาหอ้ื เลือกได พอ ก็
อยากจะห้อื เจา อยูเฝา ดแู ลอยใู กลๆ ”
“อัน้ เจาพอบต อ งสง ขาเจา ไปเมอื งยองหว ยหนาเจา ”
“มนั เลอื กบไ ดเ จา นอยของพอ การครง้ั นม้ี ันเกย่ี วพนั กบั บานเมือง แมนวา
ตอนนี้เฮาอยใู นอาชญาของเจาฟาหงสา เฮากต็ องทาํ ตามอะมนิ ตอ อาชญา แลวเฮาก็
ตอ งการมติ รกบั บา นอนื่ เมอื งไกลไว เพ่อื วา วนั นึ่ง เฮาจะบตองอยใู ตอาชญาฟาหงสาแถม