Page 34 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๓๔ ~

สถานทนี่ นั้ เปน หองทึบๆ มหี นา ตา งเพียงชอ งเดียว สว นอกี ดา นเปน กรงที่สรา ง
ไวกน้ั เปน หองๆ แตห อ งน้ีดกี วา หองอนื่ มาก ดว ยเปน หอ งทกี่ วา งขวางพอสมควร มขี า ว
ของเคร่ืองใชเ สร็จสรรพ และประตูหอ งกไ็ มไ ดป ด เหมือนด่ังหองอนื่ ๆ ที่เปนนกั โทษ
ดว ยเจา เหนือหวั เอน็ ดูอยใู นที จึงไมไ ดเขม งวดนกั ใหส ิทธิเสรภี าพเต็มท่ี แตเพยี งยงั ไม
อนุญาตใหออกไปไกลจากคอกเทา น้นั เอง แตท ีเ่ ขมงวดนน้ั คอื เจาตวั ผอู ยใู นหองน้ันเอง

เวลาสว นมากทีอ่ ยใู นหอ งนน้ั กน็ ับวามีเวลาอยูก บั ตนเองมากขน้ึ มเี วลาทจี่ ะอา น
เอกสารตา งๆ มากข้นึ คดิ อะไรไดม ากขึ้น... เพียงแตบางครั้ง ความคดิ ทั้งหลาย ก็มกั จะมุง
พงุ ไปยงั เจา หญิง ผูทสี่ ายเมอื งยอมพลีแมช วี ิตทจ่ี ะปกปอ งจากอันตรายและความทกุ ขยาก
ท้งั หลาย

เมื่อความคิดวงิ่ พลานเชนนน้ั สายเมืองจงึ หยิบซึงขึ้นมาดดี เปน จังหวะ เพือ่ ผอน
คลายอารมณข องตนเอง

มีผูกลาววา คนเลนอยใู นอารมณไหน กจ็ ะเลนเพลงออกมาในอารมณนนั้ ก็เห็น
จะจรงิ ทต่ี อนน้นั สายเมืองบรรจงสะบัดขอมอื รัวซึงกอนที่จะไลทาํ นองเอือ้ นเอย ราวกับ
สายน้าํ ทบ่ี รรจงไหลชา ๆ แตล ึกลาํ้

“เลน เพลงอะหยังอยกู าเจา หยังมาฟงงอ มแตวา ”
สายเมอื งหยดุ มอื เงยหนา มองไปตามตนเสียง ก็เหน็ บวั ไหลห้วิ ตะกรา พรอมขาว
ของอีกหลายอยางจึงถามไปวา “โหะ มาไดอ ยางใดน่ีบวั ไหล”
“ก็มาเหย้ยี มอา ยนะกา แลว นอี่ ยดู สี บายกอ หา”
“กส็ บายดี ...เจ๊อื นนั้ ๆ” นัน่ เปนคาํ ตอบของสายเมือง ทม่ี อี ารมณเศรา ในหอ งขัง
นี้มีขาวของเคร่ืองใช กด็ ดู สี บายหลายอยาง แตใ จของคนน้นั ไมว าจะอยูที่ไหน จะถูก
จาํ กดั บรเิ วณหรอื ไม ใจของเรานน้ั มิไดแ ตกตางกันเลย หากอยใู นอารมณท โ่ี ศกสลด
“แลว นีน่ อกจากมาแอว แลวมอี ะหยงั แถมกอ”
“กเ็ อาหมากไมมาหื้อนะ เจา” วาแลวก็หยบิ ผลไมอ อกจากตะกรา มาวางไวบน
โตะ ของสายเมืองพรอมท้งั สง เศษกระดาษเจาปญ หานน้ั ยัดใสเ มอื สายเมอื งเอาไว
“อะหยังนี?่ ” สายเมอื งสงสยั กบั ของทีบ่ ัวไหลยดั เยยี ดใสใ นมอื ให