Page 44 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>
P. 44
~ ๔๔ ~
ทกุ คนมีหนา ทต่ี อบา นเมอื งตงึ นนั้ บว าไพรฟ าขา คน เสนาอามาจจ พระญาเจาเมอื ง และ
เชื้อเครอื ของทาวพระญา ทุกคนทอ่ี ยใู นบา นนีเ้ มอื งนี้
ไพร กม็ ีหนาที่จะตอ งคํา้ จนุ บา นเมืองห้ือหมั้นคง เจา กด็ ูแลความเปน ไปของ
บา นเมืองหื้ออยสู ุขถวนหนาย่งิ มอี าํ นาจนกั เทา ใด ความรับผิดชอบในหนาทก่ี น็ กั ไปตวย
ตามฐานศกั ตแิ หง ชาตเิ ช้อื ขะกูล
เจานอ ย เปนขัตตยิ ชาติ มยี ศศกั ดส์ิ ูงสง และหนาที่กย็ อ มที่หนกั ตวย การนข้ี า
เจาพจิ จารัณณาผอถว นถ่แี ลวมแี ตเ จา นอยตนเดียวเทา อน้ั ท่จี ะชวยสรา งบา นเมืองห้อื
เขมแข็งหมัน้ คงุ ได
แมนวาบางเตอื้ มันจะขัดกบั ใจ ขัดกบั ความฮักของเฮา แตนน้ั เฮากต็ อ งปลงวาง
หากจะหอื้ ขา เจา เยยี ะตามท่มี คี วามผะสงคม านั้น ขา เจา เยยี ะบได บใชว าขา เจาบใสใ จ แต
ขาเจา ฮักในเกยี รติ ในศักดศ์ิ รีของเจานอ ย ขาเจา บอาจจะเยยี ะในสงิ่ ทน่ี าํ มาเซิ่งความเส่ือม
เสียแกเ จานอยได แตเจานอยเช่ือใจไ ดว า ยงั มีคนทีฮ่ ักและหวังดกี บั เจา นอ ยอยหู น้ี ๑ คน
คือขา เจา สายเมือง”
“แมแ ตเ จา สายเมอื ง เจา กย็ งั .... ยัง...ฮอื ๆๆๆ” วาแลวกซ็ บหนารอ งไห จนเวลา
ลวงเลยผานไป นานเทา ใดกส็ ุดรู
น้าํ ตาที่ไหลพลันแหง ความมมุ านะเขา มาแทนท่ี มอื นอ ยกลมกลึงก็จอ จดหมาย
กับเปลวไฟ...ไฟลุก เผาไหมจ ดหมายไปพรอมกับหัวใจดวงนอยจนมอดไหม๚๛
ทกุ คนมีหนา ทต่ี อบา นเมอื งตงึ นนั้ บว าไพรฟ าขา คน เสนาอามาจจ พระญาเจาเมอื ง และ
เชื้อเครอื ของทาวพระญา ทุกคนทอ่ี ยใู นบา นนีเ้ มอื งนี้
ไพร กม็ ีหนาที่จะตอ งคํา้ จนุ บา นเมืองห้ือหมั้นคง เจา กด็ ูแลความเปน ไปของ
บา นเมืองหื้ออยสู ุขถวนหนาย่งิ มอี าํ นาจนกั เทา ใด ความรับผิดชอบในหนาทก่ี น็ กั ไปตวย
ตามฐานศกั ตแิ หง ชาตเิ ช้อื ขะกูล
เจานอ ย เปนขัตตยิ ชาติ มยี ศศกั ดส์ิ ูงสง และหนาที่กย็ อ มที่หนกั ตวย การนข้ี า
เจาพจิ จารัณณาผอถว นถ่แี ลวมแี ตเ จา นอยตนเดียวเทา อน้ั ท่จี ะชวยสรา งบา นเมืองห้อื
เขมแข็งหมัน้ คงุ ได
แมนวาบางเตอื้ มันจะขัดกบั ใจ ขัดกบั ความฮักของเฮา แตนน้ั เฮากต็ อ งปลงวาง
หากจะหอื้ ขา เจา เยยี ะตามท่มี คี วามผะสงคม านั้น ขา เจา เยยี ะบได บใชว าขา เจาบใสใ จ แต
ขาเจา ฮักในเกยี รติ ในศักดศ์ิ รีของเจานอ ย ขาเจา บอาจจะเยยี ะในสงิ่ ทน่ี าํ มาเซิ่งความเส่ือม
เสียแกเ จานอยได แตเจานอยเช่ือใจไ ดว า ยงั มีคนทีฮ่ ักและหวังดกี บั เจา นอ ยอยหู น้ี ๑ คน
คือขา เจา สายเมือง”
“แมแ ตเ จา สายเมอื ง เจา กย็ งั .... ยัง...ฮอื ๆๆๆ” วาแลวกซ็ บหนารอ งไห จนเวลา
ลวงเลยผานไป นานเทา ใดกส็ ุดรู
น้าํ ตาที่ไหลพลันแหง ความมมุ านะเขา มาแทนท่ี มอื นอ ยกลมกลึงก็จอ จดหมาย
กับเปลวไฟ...ไฟลุก เผาไหมจ ดหมายไปพรอมกับหัวใจดวงนอยจนมอดไหม๚๛