Page 43 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>
P. 43
~ ๔๓ ~
“แตก ย็ ะหอื้ ขา เจา รอดพนภยั มาไดละเจา ... เปน ดีเสยี ดาย ฟายองหว ยก็ซอื้ มาฝาก
ปน ก็นาจะเกบ็ ไวก อ นหนาเจา ” วาพลางกต็ ามเก็บหยบิ ปน ท่ีตกพืน้ ข้นึ วางบนขันในทีท่ ี่
เหมาะสม
“แลวเรอ่ื งทใ่ี ชไ ป เปน วาไดป น มาอัน้ นะกานี่ บัวไหล...หายไปสดุ วนั ขา ปอจะ
เปน บา เปนวนิ ยอ นสแู ลว ฮกู อ ?”
“จะไปใจไหมใ จฮอนเต้ือกาเจา เรอื่ งนั้นบต องหวง อยูทบ่ี วั ไหลนแี่ ลว รอยแปด
พนั เกา บคระณามอื ขาเจา ”
ดวยเร่อื งทกุ เรอื่ ง บัวไหลจดั การไดดี ... แมนวา ตองเผชญิ กับเหตกุ ารณท ่ีชวนใจ
หายใจคว่ํากห็ ลายที เสีย่ งอาชญากห็ ลายครง้ั และทุกครั้งกผ็ า นพนมาดว ยดี ดว ยไหวพริบ
ปฏภิ าณของบวั ไหล ท่พี ลิกแพลงแกส ถานการณไดท กุ คร้ังไป และจดหมายตอบของสาย
เมอื ง จงึ มาอยใู นมอื ตอหนา เจา หญงิ แลว ณ บัดน้ี
“น่เี จา ดน้ั จดหมายของสายเมอื ง ทีส่ งมาปนหือ้ เจาหญิง”
เจา จันทแจม ฟา หยบิ เอาจดหมายจากสายเมอื ง มาคล่อี า นโดยไว ดวยเฝารอมา
ดว ยใจจดจอ ทกุ คราวยาม
จดหมายนัน้ ขน้ึ ตน วา
“ไหวสาเจา นอ ย”
อานคําข้ึนตน กช็ วนใหนกึ ถงึ ถอยคํานา้ํ เสียงของสายเมอื ง ท่ไี พเราะชวนฟงทกุ
คราวไมม ีเบอื่ แมนวาไมไดยินเสยี ง แตเ มอื่ อานจดหมาย ก็คลายกบั วา มีสายเมืองมา
พดู คุยอยตู อ หนา แลว เนือ้ ความจดหมายตอ ไปเขียนมาวา
“ขาเจา สายเมือง หวงั วาเจา นอ ยจะอยสู ุขสํา่ ราญ แปงใจบ านสะงา หากยามใดเจา
นอยทกุ ขอ กหมองใจ ขา เจา กท็ กุ ขไ ปกบั เจา โตย อยากจะห้อื เจา นอยแปงใจหอื้ ดีไวก อ น
แลว ตรองผอ หอื้ มนั ถี่ ๆ
การคร้ังน้ี บใชเปน การคิ่นของใผคนใด แตเ กีย่ วเถิงบานเถงิ เมอื ง อันทเ่ี ปนทฮ่ี กั
ของเฮาตังหลาย บานเมอื งอยูได เฮากอ็ ยูได บานเมอื งฮอ นฮา ย เฮากอ็ ยูบไดเหมือนกนั
“แตก ย็ ะหอื้ ขา เจา รอดพนภยั มาไดละเจา ... เปน ดีเสยี ดาย ฟายองหว ยก็ซอื้ มาฝาก
ปน ก็นาจะเกบ็ ไวก อ นหนาเจา ” วาพลางกต็ ามเก็บหยบิ ปน ท่ีตกพืน้ ข้นึ วางบนขันในทีท่ ี่
เหมาะสม
“แลวเรอ่ื งทใ่ี ชไ ป เปน วาไดป น มาอัน้ นะกานี่ บัวไหล...หายไปสดุ วนั ขา ปอจะ
เปน บา เปนวนิ ยอ นสแู ลว ฮกู อ ?”
“จะไปใจไหมใ จฮอนเต้ือกาเจา เรอื่ งนั้นบต องหวง อยูทบ่ี วั ไหลนแี่ ลว รอยแปด
พนั เกา บคระณามอื ขาเจา ”
ดวยเร่อื งทกุ เรอื่ ง บัวไหลจดั การไดดี ... แมนวา ตองเผชญิ กับเหตกุ ารณท ่ีชวนใจ
หายใจคว่ํากห็ ลายที เสีย่ งอาชญากห็ ลายครง้ั และทุกครั้งกผ็ า นพนมาดว ยดี ดว ยไหวพริบ
ปฏภิ าณของบวั ไหล ท่พี ลิกแพลงแกส ถานการณไดท กุ คร้ังไป และจดหมายตอบของสาย
เมอื ง จงึ มาอยใู นมอื ตอหนา เจา หญงิ แลว ณ บัดน้ี
“น่เี จา ดน้ั จดหมายของสายเมอื ง ทีส่ งมาปนหือ้ เจาหญิง”
เจา จันทแจม ฟา หยบิ เอาจดหมายจากสายเมอื ง มาคล่อี า นโดยไว ดวยเฝารอมา
ดว ยใจจดจอ ทกุ คราวยาม
จดหมายนัน้ ขน้ึ ตน วา
“ไหวสาเจา นอ ย”
อานคําข้ึนตน กช็ วนใหนกึ ถงึ ถอยคํานา้ํ เสียงของสายเมอื ง ท่ไี พเราะชวนฟงทกุ
คราวไมม ีเบอื่ แมนวาไมไดยินเสยี ง แตเ มอื่ อานจดหมาย ก็คลายกบั วา มีสายเมืองมา
พดู คุยอยตู อ หนา แลว เนือ้ ความจดหมายตอ ไปเขียนมาวา
“ขาเจา สายเมือง หวงั วาเจา นอ ยจะอยสู ุขสํา่ ราญ แปงใจบ านสะงา หากยามใดเจา
นอยทกุ ขอ กหมองใจ ขา เจา กท็ กุ ขไ ปกบั เจา โตย อยากจะห้อื เจา นอยแปงใจหอื้ ดีไวก อ น
แลว ตรองผอ หอื้ มนั ถี่ ๆ
การคร้ังน้ี บใชเปน การคิ่นของใผคนใด แตเ กีย่ วเถิงบานเถงิ เมอื ง อันทเ่ี ปนทฮ่ี กั
ของเฮาตังหลาย บานเมอื งอยูได เฮากอ็ ยูได บานเมอื งฮอ นฮา ย เฮากอ็ ยูบไดเหมือนกนั