Page 47 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๔๗ ~

เจา เหนือหวั เวยี งพิงค แลตังมหาเทวเี จาตนยา หอื้ อยดู มี สี ขุ สวสั สะดี แลว ขาเจาขอนอม
เอาคําส่ังคาํ สอนยอขึ้นใสเ กลา ใสข ะหมอ มราํ ลกึ ถึงใจๆ ”

“ขา เจา ฟาหอคํายองหวย ดว ยเกยี รติ ดว ยศักดข์ิ อหอ้ื คาํ มัน่ วา จกั ดแู ลเจาจนั ท
แจมฟาหอ้ื เหมอื นดงั่ แกวแกน ใจของผูขา เหมอื นดง่ั คงิ คาของขาเจา จักบห ื้อมีเภภยั อัน
ใดท่ีจกั มาใกลม ากลาย แลว ก็ขอคณุ พระรตั นสามปาห้อื มาเปนท่ีจั้งทเ่ี พิง่ คุมครองเภภัยตงั
หลายแกเจา เหนือหวั แลมหาเทวีจิม่ แดเทอะ”

กอ นที่จะพริ าํ่ ราํ พนั กนั มากกวา น้ี กอ็ าจจะเลยเวลาเดินทางไปมาก และจะทําให
ถึงทพ่ี ักลา ไมท นั ตะวนั ตกดนิ หมื่นตา งเมอื ง ผคู วบคุมการเดนิ ทาง จงึ กราบลาสาไหวเจา
เหนือหวั เวียงพิงคและหนั มาจดั แจงกบั คณะเดินทาง

“ขอเชิญเจาหญิง ขึ้นเกวยี นอนั หนาสุดนเี้ ลยบาทเจา” วาแลวกก็ ราบเชิญข้ึน
เกวยี นท่ีประดบั ประดาอยา งสมเกยี รติ และมขี องอาํ นวยความสะดวกครบเครอื่ ง แลวก็
หันมากําชบั กาํ ชากบั บัวไหล “ออบัวไหล กบั นางตงั หลายโตย มงึ ไปโตยฮบั ใชเ จาหญิง
ในหนั้ เนอ ”

เจาจนั ทแจม ฟา กา วขน้ึ เกวยี น และตามดว ยบวั ไหลและนางรับใชอ ีกตามลาํ ดบั
สว นเกวยี นอกี สองหลงั นน้ั กบ็ รรทกุ ไปดวยขา วของเครอื่ งใชครวั กนิ ระหวางทาง

หมื่นตา งเมอื ง เจา ฟาหอคาํ ยองหว ย และไอคํา ตา งขน้ึ มา ขีเ่ หยาะยางเดนิ นํา
ทางออกไป

“เดนิ ทางได” หลังส้นิ คําสงั่ ของหมื่นตางเมอื ง ขบวนกเ็ คลื่อน จากหนา เวยี งแกว
ลัดเลาะไปตามทาง ออกไปยังประตูชางเผือก เพอ่ื เดนิ ทางขน้ึ เหนอื และสองฝากทาง
ขณะนนั้ มีเสยี งตะโกนรองเรยี กเจา หญงิ กนั เกรยี วกราว บา งรอ งไหอ าลัยรัก บา งว่งิ ตามลํา้
รถลาํ เกวยี น และผูค นกรตู ามหลงั เกวยี นไปสง เจา หญิงผูเ ปนดวงใจจนสดุ นอกขอกเมอื ง

เจา จันทแจม ฟา แยม ผากงั้ ขา งเกวยี น มองดยู อดหอคําทสี่ ะทอ นแสงแดดอยวู ิบ
วับท่เี คลอ่ื นคลอยถอยหลังหางหายไปทกุ ขณะทลี่ อ เกวยี นเคลืน่ ไปขางหนา ตน ไมใ บ
หญา ผคู นเวยี งพงิ ค ลวนเคลอ่ื นหา งหายถอยหลัง...จากน้ีก็มีแตทจ่ี ะเดนิ ไปขางหนาอยาง
เดยี ว ถอยหลังไมไดอ ีกแลว