Page 40 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๔๐ ~

ตอ ไป” ดว ยประโยคสุดทายนนั้ เปน ส่งิ ทต่ี ั้งวาดหวังไวส ูงสุด ของเจา เหนอื หวั และชาว
เวยี งพิงคเ ชยี งใหมท ุกคนกว็ า ได ทจี่ ะตอ งฟนหงสาใหจ งได

“เจา นอย เจาฟง คาํ เจา พอไว เจา ยา เจา พอ เจา เปนหยังจะบฮ ักลกู ฮักหลาน อยา งท่ี
บอก เจา บไ ดม ีมาดวยเกดิ มาในขะกลู สูงศกั ดิ์ เจา บไ ดมีไวห อื้ คนอืน่ เปน ยกยอ แตเ จาเกิด
มาพรอ มหนาที่ หนาท่ีท่มี ตี อบานเมือง” มหาเทวีวา พลางก็ปลอบประโลมขวัญของ
หลานสาวเพ่อื ใหเ ขา ใจกบั เหตุการณท ่เี ปน อยูข ณะน้ี

เม่ือไดพ ูด ไดอธิบายไปอยา งนนั้ ก็เปน ทพ่ี อใจไปสว นหนึ่ง เหลอื แตใ หเ จา จนั
ทแจม ฟา ‘ทาํ ใจ’ ใหไดเ ทานน้ั พรอ มคําสัง่ ปลงปน อาชญาไวสง ทา ยวา

“อยา งใดเสยี กเ็ ฟนครอบเฟนครัว เกียมตัวเดนิ ทางแหมบก ่ีวันน”ี้
“เจาพอ!!” เจาจนั ทแจม ฟา อุทานไดเ พยี งเทา น้ัน เพราะตอนน้ีทั้งเจาพอ และเจา
ยา ตางลุกหนั หลังใหพ รอ มกับเดินออกประตูไป จงึ ทรดุ ลงรอ งไห เพียงนา้ํ ตาไมไ หล
ออกมา แตกลบั รนิ ไหลเขา ไปขา งในแทน

หลังจากทอี่ อกจากหองมานนั้ เจาเหนอื หัวกับมหาเทวีกเ็ ดนิ สนทนากนั ไป
ระหวา งทาง ทางเดินลัดเลาะในสวนท่เี ปน พมุ ไมใหญห นา ดว ยการนีเ้ ปนการมาสว นตวั
จึงไมม นี างชว งใชแ ละทหารมาอารักขาดงั เชนออกไปยงั ทอ่ี ื่นท่ีใดขา งนอก

เจาเหนือหวั เวยี งพงิ คเดนิ ไปสงมหาเทวที ่เี รอื นนอนเสียกอ น ระหวา งทางทจี่ ะ
เลีย้ วไปน้นั พอดกี บั ท่บี วั ไหลถือจดหมายจองสายเมืองวิ่งไปยงั เรอื นของเจานอ ยพอดี จึง
แทบจะชนเจา เหนือหวั และมหาเทวี เพียงแตห ยดุ ทนั มเิ ชน นนั้ คงจะไดล งหวายคร้งั ใหญ

“วา ยยยยยย!!” บวั ไหลอุทานอยา งตกอกตกใจ พรอมท้ังฟุบหมอบลงกบั พน้ื
เมื่อนกึ ไดว า ในมือเปนจดหมาย จงึ รบี เกบ็ ดว ยความทลุ กั ทุเล “ขอปลงวางโทษาขาเจา
ดวยจ่ิมบาทเจา ”

เจาเหนอื หวั เวยี งพงิ คจ งึ หันมาเอด็ บวั ไหล “กน่ั กลาล้ําไปแลว...” เมื่อเหน็ วา บวั
ไหลขอขมาลาโทษ กอปรกบั เรอื่ งนี้เปนเรอ่ื งหยมุ หยมิ เกนิ กวา เร่ืองที่จากมาเมอื่ ครู จึงไม
ใสใ จเทาไรนกั “เอาละ วนั น้ีปลงได วนั หนาจกั ลงอาชญา ไป. ... ไปหานายเจา ไดแ ลว”