Page 8 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~๘~

สายเมอื ง หนั มามองเจา หญิงดว ยความทง่ึ ในความสามารถและความไมเ หมอื น
หญงิ อื่นใดทพ่ี านพบ จนเจา หญงิ สังเกตได

“เจามีอะหยงั หอื ? มาน่งั แปงหนา เหมอื นบเกยปะเกยหัน”
“กบ็ เกยหันนีก่ า เจา เจาหญิงน้ีก็กด๊ึ บเหมอื นใผสกั คนเลย เจา หญิงตนอน่ื บห นั
มใี ผอยากจะขดี เขียน อา นลิกลายกันสักตน”
“เฮาตอ งเฮียนไว หัดแตม หดั อาน ซํา้ บา เด่ยี วนี้บเหมอื นแตกอน ...” วาพลางก็
ทอดถอนใจ ดว ยความเปน ทุกขห นกั คราใดท่ีคิดถึงบา นเมืองทเี่ คยเรอื งรุง “ท่ีบาเดยี่ วน้ี
ตองอยูเ ปนขา มาน...บฮ วู าเขาจะลุบตัวหนงั สอื มางฮตี เฮาวันใด...” ประโยคสดุ ทา ย ทอด
ละหอยอาลัย ปนสะอนื้ นดิ ๆ ความเศราสะเทือนใจ ในโชคชะตาของลา นนาเชียงใหม
“เจา หญิงอยากลัวอยาหยานไปเลย มันบม หี ยงั หรอกเจา”
“ตางหนา มนั กย็ งั บหนั วนั น้นั มนั กย็ งั บมา ฉนั นนั้ ขาจะเฮยี นอานเขียนไว กเ็ ทา
วา กย็ งั มขี า แถมคน ที่ยังสืบเอาไว แลวเจาพอ กห็ อื้ สู ผมู ีผญา สตู องสอนขา หอื้ ได” คาํ ทาย
คลา ยประกาศติ ทีจ่ ารจรดลึกลงในหวั ใจของสายเมือง ท่เี ห็นความตงั้ ใจ และคิดกาวหนา
ยิง่ กวา ผชู ายหลายคนดวยซ้าํ
“แลว ตะกีเ้ ถงิ ไหนแลว กาเจา” สายเมอื งถาม เนือ่ งจากคยุ นอกเร่อื งเสียนาน
“คาํ แปลกะโลงเมิงเปา ทว่ี าไปตะกีน้ ะเจา วา มันจะหมายถงึ อนั ใด”
“บทน้ีหมายความวา ‘จากนางผทู มี่ ผี ิวงามอยางคาํ เนือ้ เกา นางถาอยูทอี่ นั ไกลซง
ผอคนอ่นื ผูใดกบ็ งามเทยี มนางได บรูวา ใผทก่ี ําลังลมุ ลาอยูพอ งกา’….” ทา ยเสียงหาง
หายไปราวกับหวั ใจจะจากเจา ไปจรงิ ๆ
“เปนอะหยงั ไปกาหา”
“บฮ ูเ หมอื นกนั เจา ใจมันแหง มนั อาลยั หว งหา อยา งใดกบ็ ฮ ูเ จา”
ทนั ใดนัน้ เอง บัวไหล กว็ ิ่งกระหดื กระหอบ หนา ตาตื่นเขา ไปยงั ปะรําพรอ ม
กราบทลู เจาหญงิ วา “ไหวส าเจา เจาหญิง...” วาพลางก็หอบเหนอ่ื ย ดว ยวง่ิ มาแตห อคํา
“มีอะหยังกค็ อยๆ วา ไป พกั ยง้ั หอ้ื หายอดิ หายหวิ เหยี กอนแล”