Page 22 - Τεύχος

το κύριο συστατικό τους. Ο Autant σχεδίασε το ‘’Théâtre de l'Espace’’ για να
μοντελοποιήσει την εμπειρία μιας αστικής πλατείας με πολλαπλές, ταυτόχρονες
σκηνές που περιβάλλουν και περιβάλλονται από το κοινό. Όπως αναφέρει ο Read
για το μοντέλο του Autant, «παραστάσεις παράλληλες, φανταστικές αφηγήσεις,
αυτοσχεδιασμός και πραγματικές καταστάσεις προτείνουν μία έννοια για τον
δημόσιο χώρο σε μία σύγχρονη, συλλογική κοινωνία» (Read, 2005, 53).

Εικόνα 12 : Το προσωπικό-ιδιωτικό ως μέρος της ολότητας του συνόλου
(Φωτογραφία R. Doisneau 2016)

Μια αντίστοιχη αναλογία που εκφράστηκε για να περιγράψει την
ετερογένεια της δημόσιας σφαίρας και να συσχετίσει το δημόσιο χώρο με
μια σκηνή δράσης, είναι εκείνη της Jacobs (1961), που έβλεπε τη δημόσια ζωή
ως μια παράσταση-ερμηνεία, με ηθοποιούς τους ίδιους τους ανθρώπους που
κινούνται στον αστικό δημόσιο χώρο, στην οποία όλοι οι διερχόμενοι (passen-
gers), διαδραματίζοντας ένα ρόλο, παρουσίαζαν ένα πολυσύνθετο σχήμα χορού.
Εικόνα 11 : Εσωτερικό του Théâtre de l'espace με βάση το σχέδιο του Edouard
Autant (Απεικόνιση: Ε. Luna) Με τα ξεχωριστά τους κομμάτια, οι χορευτές ως αυτόνομα μέλη, συνέθεταν και
ενίσχυαν μια «μεθοδική ολότητα»(Jacobs, 1961, 50). Τα πεζοδρόμια των πόλεων
Μια άλλη δημοφιλής θεωρία που συσχετίζει την δράση στη δημόσια ζωή αποτελούσαν συνεπώς μια σύνθετη, μη επαναλαμβανόμενη τάξη, που κατέληγε σε
με το θέατρο, είναι εκείνη του “Theatrum Mundi”, που ήταν ιδιαιτέρως δημοφιλής καινούργιους αυτοσχεδιασμούς (Madanipour, 2003, 115-116). Συμπερασματικά, ο
κατά την περίοδο του Μπαρόκ (17ος -18ος αι.) μεταξύ διανοούμενων της εποχής. συσχετισμός του δημόσιου χώρου με το θέατρο, αναδεικνύει την πολυπλοκότητα
Κατά τον Sennett (1976) η αναλογία αυτή βασίστηκε στις αλλαγές της δημόσιας των δράσεων στη δημόσια σφαίρα και την εναλλαγή του σκηνικού της δημόσιας
συμπεριφοράς (των πιστέυω, του λόγου και της ενδυμασίας που επικρατούσαν κατά ζωής, μέσω των συνεχώς μεταβαλλόμενων κοινωνικών σχέσεων που εξελίσσονται
την εποχή αυτή), ως αποδείξεις για αυτό το συσχετισμό. Η θεωρία αυτή , εσωκλείει σε αυτή.
τρία βασικά γνωρίσματα. Αρχικά, εισάγει την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη ως
θεμελιώδη ζητήματα της κοινωνικής ζωής. Έπειτα, διαχωρίζει την ανθρώπινη φύση
από την κοινωνική δράση, και τέλος αναγνωρίζει πως οι άνθρωποι είναι μυημένοι
στο να παίζουν ρόλους στην καθημερινή τους ζωή. O Sennett υποστήριζε πως η
δημόσια ζωή αποτελείται από ερμηνείες που εκφράζονται με μέσα, συμβάσεις και
τελετουργικά νοήματα. Η υπόθεση του ήταν πως η θεατρικότητα έχει «μια ιδιαίτερη,
εχθρική σχέση με την οικειότητα», καθώς έχει μια «αντιστοίχως, ιδιαίτερη σχέση με
τη δημόσια ζωή». Όπου υπάρχει μια έντονη, δημόσια ζωή, θα πρέπει να υπάρχουν
συσχετισμοί μεταξύ της σκηνής και του δρόμου (Sennett, 1976, 35-37).

Εικόνα 13 : O δημόσιος χώρος ως μέσο έκφρασης και κοινωνικοπολιτικών
μετασχηματισμών , Αμερική, 1960

21 Εννοιολογική προσέγγιση του δημόσιου χώρου Εννοιολογική προσέγγιση του δημόσιου χώρου 22