Page 51 - Tuğba Zengin
P. 51
En Utandığım An
Nuray Zeynep AKSU
Biz üç kardeşiz: abim, kardeşim ve ben. Evimizde, abim ve bana
ait oda alt katta, kardeşimin odası ise üst katta bulunuyor. Odama
girdiğim zaman kapının tam karşısında yumuşacık yatağım duruyor
ve duvara monte edilmiş iki katlı kütüphanem var. Sol tarafımda ise
iki kapaklı bembeyaz dolabım ve onun hemen yanında iki çekmeceli
şifonyerim bulunmakta. Odam sessiz ve miniktir ama sıcacık olur.
Burada kış mevsimin tam ortasındaki şubat ayında yaz mevsimini
yaşıyorum. Hatta dışarısı insanın kirpiklerini donduracak kadar
soğukken bile…
O gün, benden dört yaş küçük kardeşim Asaf ile birlikteydim.
Asaf yaşına rağmen hemen hemen benimle aynı kiloya sahip tombul
yanaklı, minik burunlu ve çok sevimli bir çocuktur. Açık kumral
saçlarını kaşıyarak yanıma yaklaştı ve telefonla bana bir şeyler
göstermeye başladı:
“Abla! Bak, ben ne çıkardım oyunda. Hahahah! Senin bundan yok
ki…” Biz kardeşimle birlikte aynı oyunu oynuyorduk. Oyunda
birtakım sanal karakterler var: Bazıları kötü karakterler, bazıları ise
iyi… Kardeşim oyunda bende olmayan çok güzel bir karakter
bulmuştu. Bu yüzden beni kıskandırmaya çalışıyordu. Ben de:
“Evet, bende yok. Ama olsun Asaf, çok da önemli değil.” Dedim.
Gerçekten içtendim, durumu umursamıyordum. Bunun üzerine:
“Kıskan, kıskan, hahahaha! Gülüyorum, çünkü sende yok.” Diye
ısrarla eğlenmeye devam ediyordu. Ben:
51
