Page 49 - Tuğba Zengin

Hızlıca eve gittik. Benim her yerim çizik içindeydi. Annem bu

halimi görünce hiç şaşırmadı. Çünkü ben ve Eren bir araya gelince

böyle küçük yaramazlıklar yapıyoruz. Neyse ki annem yedek

kıyafetleri getirmiş ve ben de hemen onları giydim. Çok üşüdüğüm
için bir yorganın altına giriverdim. Eren'de karlara yattığı için benim

gibi ıslanmıştı. O da üstünü değiştirmek için teyzesiyle beraber

bebek odasına girdi. Ama sonra bir bağırış duydum. Bu ses bebek

odasından geliyordu. Çok merak etmiştim, hemen “Ne oldu?” diye

bakmaya yanlarına gittim. Meğer Eren'in annesi onun için yanında

yedek kıyafet getirmemiş, bu yüzden annemle Gül abla söyleniyordu.

Eren de yazık, olan biteni sessizce izliyordu. Ben kendi

kıyafetlerimden ödünç verme teklifinde bulunmak için ağzımı

açtığım anda bana kızdılar.

“Sen büyüklerin işine karışma!” Dediler. Benim ne suçum vardı

ki… Sadece masum bir teklifte bulunacaktım, ona yardım etmek

istemiştim. Ben de mecburen odadan dışarı çıktım. Ama içeriden

kahkahalar ve gülüşmeler geliyordu. Ben Eren’in yere düştüğünü

filan düşünüyordum. Neler olduğunu çok merak ediyordum. Daha

fazla bekleyemeyip içeri girdim. Bir de ne göreyim? Eren’e mecburen

teyzesinin kıyafetini giydirmişler, çünkü kendi kıyafetleri

sırılsıklamdı ve kuru bir şeyler giymezse hasta olabilirdi. Bu haliyle
çok komik görünüyordu, gülmemek için kendimi zor tutuyordum.

Sonra biraz ısınması için ona bir yorgan verdim.

Ben biraz dinlenmek için karşı koltuğa uzandım ve başımı

yastığa koydum. Tam bu sırada bilin ne oldu? Babam telefonla

annemi aradı. Bizi almaya geldiğini, kapının tam önünde olduğunu

söyledi. Yorganın altından hızlıca çıktım ve montumu giymeye

koyuldum. Annem de aynı anda hazırlanmıştı. Birlikte dışarı çıktık.

49