Page 52 - Tuğba Zengin
P. 52
“Tamam Asaf. Haydi yukarı çık, ben ders dinliyorum.” Salgın
nedeniyle uzaktan eğitime geçildiği için derslere evden katılıyorduk.
Bu sırada ben canlı derste olduğum için onun konuşmasından
rahatsız olmuştum. Kardeşim:
“Tamam abla.” Derken hala gülüyordu.
Sonra yukarı çıktı ve ben de kahkahayla gülmeye başladım,
çünkü çok komik bir ses tonu vardı. Henüz yedi yaşında olduğu için
konuşması bana komik geliyordu. Bunun üzerine canlı derste
arkadaşlarım “Nuray Zeynep, sesin açık!” diye beni uyardılar. Ben çok
utandım. Ama öğretmenim bana kızmamıştı. Yine de çekingen biri
olduğu için herkesten rahatsız olmuştum. Yanaklarım kıpkırmızı
oldu ve yanmaya başladı. Kendimi çok kötü hissettiğim için hemen
dersten çıktım, öğretmenimin kızmasından bile endişe etmedim. Tek
istediğim biraz yalnız kalmaktı. Bir dakika boyunca sakinleşmeye
çalıştım. Derin derin nefes aldım. Kendimi iyi hissedince tekrar derse
girdim ve hiçbir şey olmamış gibi dinlemeye devam ettim. Neyse ki
öğretmenim durumu fark etmemişti.
O gün canlı ders mağdurlarının arasında yerimi almış oldum.
Hemen hemen tüm arkadaşlarım salgın yüzünden evden derse
katıldığımız bugünlerde böyle ufak tefek utanma anları yaşıyor.
Aslında bunlar çok normal durumlar… Yine de iyi tarafından bakalım.
Bu süreçte teknolojiyi daha iyi kullanmayı öğrenmeye başlamıştık.
Yaşadığımız bu deneyim bizi bazen utandırırken bazen de bize yeni
tecrübeler kazandırdı.
52
