Page 37 - 2557 เล่ม 1

๓๗

หากคนร้ายยืนอยู่ตรงหัวนอนของนางลําพูนกับผู้ตายจริง โอกาสที่นางลําพูนจะเห็น
ใบหน้าของคนร้ายย่อมเป็นไปได้ยาก คําเบิกความของนางลําพูนตอนตอบ

ข้อซักถามของโจทก์ว่าจําเลยเป็นคนร้ายจึงไม่น่าเชื่อถือ ไม่มีน้ําหนักพอให้รับฟงงว่า

นางลําพูนเห็นและจําคนร้ายได้ จึงไม่มีเหตุให้ระแวงสงสัยว่านางลําพูนจะคิด
บิดเบือนข้อเท็จจริงเพื่อช่วยเหลือจําเลยให้พ้นผิด ที่ศาลอุทธรณ์ภาค ๓ เห็นว่า

พยานหลักฐานของโจทก์มีความสงสัยตามสมควรว่าจําเลยเป็นคนร้ายรายนี้หรือไม่

ให้ยกประโยชน์แห่งความสงสัยให้จําเลยนั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาของโจทก์
ฟงงไม่ขึ้น

อนึ่ง สําหรับปลอกมีดของคนร้ายที่ตกอยู่ในที่เกิดเหตุซึ่งโจทก์บรรยายฟ้อง

ว่าเป็นทรัพย์ที่คนร้ายใช้ในการกระทําความผิดและขอให้มีคําสั่งริบนั้น แม้ศาลอุทธรณ์
ภาค ๓ พิพากษายกฟ้องโจทก์ ศาลอุทธรณ์ภาค ๓ ก็ชอบที่จะมีคําสั่งเกี่ยวกับ

ของกลางที่โจทก์ขอให้ริบด้วยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา
มาตรา ๑๘๖ (๙) การที่ศาลอุทธรณ์ภาค ๓ ไม่วินิจฉัยถึงของกลางดังกล่าวเป็นการ

ไม่ชอบ ปงญหาในข้อนี้เป็นข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อย แม้โจทก์ไม่

ยกขึ้นฎีกา ศาลฎีกาก็มีอํานาจยกขึ้นวินิจฉัยได้เอง ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณา
ความอาญา มาตรา ๑๙๕ วรรคสอง ประกอบมาตรา ๒๒๕ เมื่อข้อเท็จจริงได้ความว่า

ปลอกมีดดังกล่าวเป็นปลอกของมีดที่คนร้ายใช้แทงผู้ตาย จึงเป็นทรัพย์ที่ใช้ในการ

กระทําความผิดซึ่งต้องริบตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓ (๑)
พิพากษายืน แต่ให้ริบปลอกมีดของกลาง

(ก าพล ภู่สุดแสวง – ปดารณี ลัดพลี – พันธุ์เลิศ บุญเลี้ยง)

ประเสริฐ เสียงสุทธิวงศ์ - ย่อ

อดุลย์ ขันทอง/วิรัช ชินวินิจกุล - ตรวจ