Page 80 - หนังสือที่ระลึกพิธีเปิด E-book
P. 80
73
ที่การชำระหนี้เป็นพ้นวิสัยโดยไม่สามารถโทษฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้ตาม ป.พ.พ. มาตรา 219
สำหรับเงินมัดจำตาม ป.พ.พ. มาตรา 378 (2) กำหนดว่า ถ้าลูกหนี้
ซึ่งเป็นฝ่ายที่วางมัดจำละเลยไม่ชำระหนี้ เมื่อเจ้าหนี้บอกเลิกสัญญาเพราะเหตุลูกหนี้
ไม่สามารถทำเรื่องโอนได้จึงมีสิทธิริบเงินมัดจำ แต่ถึงกระนั้นก็ตาม พ.ร.บ. ว่าด้วย
ข้อสัญญาไม่เป็นธรรม พ.ศ. 2540 มาตรา 7 บัญญัติว่า ถ้ามัดจำสูงเกินส่วน ศาลจะ
ลดลงให้ริบได้เพียงเท่าความเสียหายที่แท้จริงก็ได้ ดังนั้น หากมีการฟ้องร้อง
และปรากฎว่าจำนวนเงินมัดจำสูงเกินไป ศาลอาจลดลงได้
ส่วนเงินดาวน์นั้น ถือเป็นการชำระหนี้บางส่วน เมื่อมีการเลิกสัญญา
โดยมิใช่ความผิดของลูกหนี้ คู่สัญญาจึงต้องกลับคืนสู่ฐานะเดิมตาม ป.พ.พ. มาตรา 391
เจ้าหนี้ซึ่งเป็นผู้ขายต้องคืนเงินดาวน์แก่ผู้ซื้อ และถึงแม้ในสัญญาจะระบุว่าให้เงินดาวน์
ดังกล่าวตกเป็นของเจ้าหนี้ ก็ต้องถือว่าเป็นเบี้ยปรับและถ้าสูงเกินส่วน ศาลจะลดลง
เป็นจำนวนพอสมควรก็ได้ตาม ป.พ.พ. มาตรา 383 วรรคหนึ่ง ซึ่งศาลฎีกาเคยวินิจฉัยว่า
ข้อตกลงให้ริบเงินดาวน์ถือเป็นเบี้ยปรับ ศาลปรับลดลงได้ (ฎ. 9514/2544)
อย่างไรก็ตาม หากปรากฎว่าขณะทำสัญญา ผู้ขายหรือพนักงานของ
ผู้ขายตกลงกับผู้บริโภคซึ่งเป็นผู้ซื้อว่า หากกู้ไม่ผ่านยินดีคืนเงิน กรณีเช่นนี้ แม้จะ
เป็นการพูดด้วยวาจา พ.ร.บ. วิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 มาตรา 11 ให้ถือว่า
