Page 1230 - บทความทางวิชาการหลักสูตร ผู้พิพากษาหัวหน้าศาล รุ่นที่ 21
P. 1230
๑๒๑๘
ื่
่
(๑) ศาลชั้นต้น ได้แก่ ศาลแพง ศาลอาญา ศาลจังหวัด ศาลแขวง และศาลชั้นต้นอน ตามที่
บัญญัติไว้ในพระธรรมนูญศาลยุติธรรม มาตรา ๒
ุ
ุ
ุ
ุ
(๒) ศาลชั้นอทธรณ์ ได้แก่ ศาลอทธรณ์ ศาลอทธรณ์ภาค ๑ ถึงภาค ๙ และศาลอทธรณ์คดีช านัญพิเศษ
ตามที่บัญญัติไว้ในพระธรรมนูญศาลยุติธรรม มาตรา ๓
(๓) ศาลฎีกา
ื่
ทั้งนี้เพอกลั่นกรองตรวจสอบการด าเนินกระบวนพจารณาตลอดจนการออกค าสั่งหรือ
ิ
ิ
ค าพพากษาโดยศาลที่มีล าดับชั้นสูงกว่า เว้นแต่การด าเนินคดีอาญาของผู้ด ารงต าแหน่งทางการเมืองที่มี
กฎหมายบัญญัติไว้เป็นการเฉพาะว่าให้ศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ด ารงต าแหน่งทางการเมืองมีอานาจ
ุ
พิจารณาพิพากษาคดี และค าพิพากษาของศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ด ารงต าแหน่งทางการเมืองให้อทธรณ์
ิ
ุ
ได้ต่อที่ประชุมใหญ่ศาลฎีกา ดังนั้น จึงกล่าวได้ว่าการให้สิทธิอทธรณ์ค าพพากษาหรือค าสั่งของศาลชั้นต้น
ุ
ื่
ิ
มีวัตถุประสงค์เพอให้ศาลชั้นอทธรณ์ซึ่งเป็นศาลที่มีล าดับชั้นสูงกว่าได้ควบคุมการใช้ดุลพนิจของศาลชั้นต้น
ิ
ิ
เพอป้องกันมิให้ใช้ดุลพนิจเกินสมควร (supervisory power) เพราะผู้พพากษาศาลอทธรณ์ย่อมมีมุมมอง
ุ
ื่
๑
ิ
ิ
จากประสบการณ์ท างานและการใช้ดุลพนิจมามากกว่าผู้พพากษาศาลชั้นต้น และยังเป็นการคุ้มครองสิทธิ
ุ
เสรีภาพของประชาชนอกด้วย โดยคู่ความสามารถอทธรณ์เพอให้ศาลชั้นอทธรณ์แก้ไขค าพพากษา ค าสั่ง หรือ
ิ
ุ
ี
ื่
ี
ั
กระบวนพจารณาใดๆในศาลชั้นต้นที่ไม่ถูกต้องเสียใหม่อกครั้ง อนเป็นการตรวจสอบการท าหน้าที่ของศาล
ิ
้
ชั้นต้นตามประเด็นที่กล่าวอางไว้ในอทธรณ์ เพอให้เกิดความยุติธรรมและเป็นประโยชน์แก่คู่ความมากที่สุด
ุ
ื่
ุ
ิ
่
แต่อย่างไรก็ดีบทความทางวิชาการนี้มุ่งศึกษาในคดีแพงที่คู่ความได้ใช้สิทธิอทธรณ์ค าพพากษาหรือค าสั่งของ
ี
ุ
ุ
ศาลชั้นต้นไปแล้ว หากแต่ต่อมาผู้อทธรณ์ไม่ประสงค์ที่จะยื่นอทธรณ์ต่อไปอกไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เช่น
ุ
ปัญหาตามที่ได้อทธรณ์ได้รับการเยียวยาหมดสิ้นไปแล้ว หรือคู่ความสามารถตกลงกันได้เป็นอย่างอนแล้ว
ื่
ี
เป็นต้น จึงขอถอนอทธรณ์เสีย โดยที่คู่ความอกฝ่ายหนึ่งก็ไม่ได้คัดค้าน และส านวนคดียังคงอยู่ที่ศาลชั้นต้น
ุ
ไม่ได้ถูกส่งขึ้นไปยังศาลชั้นอทธรณ์ เช่นนี้จึงมีแนวคิดว่ายังมีความจ าเป็นต้องส่งส านวนคดีไปให้ศาลชั้นอทธรณ์
ุ
ุ
เป็นผู้พิจารณาค าบอกกล่าวหรือค าร้องขอถอนอุทธรณ์เพอให้เป็นไปตามล าดับชั้นศาลอยู่อีกหรือไม่
ื่
๒.๒ หลักธรรมาภิบาล (Good Governance)
ธรรมาภิบาล หมายถึง การบริหารกิจการบ้านเมืองและสังคมที่ดีเป็นแนวทางส าคัญในการ
จัดระเบียบให้สังคมรัฐ ภาคธุรกิจเอกชน และภาคประชาชน ซึ่งครอบคลุมถึงฝ่ายวิชาการ ฝ่ายปฏิบัติการ
๑ รุจิรา กิติภัทรภูมิกุล, “ปัญหาการใช้สิทธิฎีกาคดีแพ่งที่เกี่ยวเนื่องกับคดีอาญา” (หลักสูตร ผู้พิพากษาหัวหน้าศาล
รุ่นที่ ๑๙), หน้า ๑๒.
