Page 73 - บทคัดย่อเล่ม 1
P. 73
๖๙
หำใช่พฤติกำรณ์ที่แสดงให้เห็นถึงควำมไม่สุจริตหรือไม่เป็นธรรมในกำรประกอบธุรกิจของผู้คัดค้ำนแต่อย่ำงใด เพรำะ
เป็นธรรมดำของกำรประกอบธุรกิจกำรค้ำที่ผู้ประกอบกำรจะต้องหำทำงเยียวยำควำมเสียหำยให้แก่ผู้บริโภค
แต่ขณะเดียวกันก็ต้องหำทำงเยียวยำรักษำชื่อเสียงในธุรกิจกำรค้ำของตนเองเช่นกัน จึงไม่มีเหตุตำมที่ผู้เรียกร้องกล่ำว
อ้ำงเพื่อก ำหนดค่ำเสียหำยเชิงลงโทษตำมกฎหมำยดังกล่ำว ที่ส ำคัญ อ ำนำจตำมกฎหมำยในกำรก ำหนดค่ำเสียหำยเชิง
ลงโทษนั้นเป็นอ ำนำจของศำลซึ่งมีค ำพิพำกษำให้ผู้ประกอบธุรกิจชดใช้ค่ำเสียหำย จึงต้องยกค ำขอในส่วนนี้
อนุญำโตตุลำกำรวินิจฉัยชี้ขำดให้ผู้คัดค้ำนช ำระเงินจ ำนวน ๑,๖๓๘,๙๐๕ บำท ให้แก่ผู้เรียกร้อง
พร้อมดอกเบี้ยในอัตรำร้อยละ ๗.๕ ต่อปี ของต้นเงินจ ำนวนดังกล่ำว นับแต่วันยื่นค ำเสนอข้อพิพำทเป็นต้นไป จนกว่ำ
จะช ำระเสร็จแก่ผู้เรียกร้อง ค ำขออื่นนอกจำกนี้ให้ยก
แหล่งที่มำ
ข้อพิพำทหมำยเลขด ำที่ 62/2560
หลักกฎหมำยที่เกี่ยวข้อง : ประมวลกฎหมำยแพ่งและพำณิชย์ มำตรำ 391
พระรำชบัญญัติวิธีพิจำรณำคดีผู้บริโภค พ.ศ.๒๕๕๑ มำตรำ ๔๒
คณะอนุญำโตตุลำกำร : ศำสตรำจำรย์ ดร. สหธน รัตนไพจิตร
ผู้ย่อ : รังสิมำ ดำรำพงษ์
