Page 227 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 227

Και τότε η Γκουέντα ούρλιαξε...
Όταν είδε εκείνα τα λεία πιθηκίσια χέρια, όταν άκουσε εκείνη
τη φωνή στο χολ...
«Εσείς το κάνατε», είπε με κομμένη ανάσα. «Εσείς τη σκοτώ-
σατε... σκοτώσατε την Έλεν... Τώρα είμαι... σίγουρη. Εσείς ήσα-
σταν... από την αρχή... Εσείς...»
Ο δρ Κένεντι την πλησίασε ανεβαίνοντας τα σκαλιά. Σηκώνο-
ντας το βλέμμα σ’ εκείνη.
«Γιατί δε με άφησες ήσυχο;» είπε. «Ήταν ανάγκη να ανακατευ-
τείς; Ήταν ανάγκη να τη φέρεις πίσω; Πάνω που είχα αρχίσει να
ξεχνώ – να ξεχνώ! Την έφερες πίσω, την Έλεν, την Έλεν μου. Τα
θύμισες όλα ξανά. Αναγκάστηκα να σκοτώσω τη Λίλι, και τώρα θα
πρέπει να σκοτώσω εσένα. Όπως σκότωσα την Έλεν... Ναι, όπως
σκότωσα την Έλεν...»
Τώρα την είχε πλησιάσει πολύ. Τα χέρια του προς το μέρος της
άπλωναν να πιάσουν τον λαιμό της, ήταν σίγουρη. Το καλόκαρδο,
απορημένο πρόσωπο, το ευγενικό, κοινό, γερασμένο πρόσωπο,
ακόμα το ίδιο, εκτός από τα μάτια – τα μάτια είχαν τρελαθεί...
Η Γκουέντα άρχισε να πισωπατά μπροστά του, αργά, με την
κραυγή παγωμένη στον λαιμό της. Είχε ουρλιάξει μία φορά. Δεν
μπορούσε να ουρλιάξει ξανά. Και ακόμα κι αν το έκανε, δε θα την
άκουγε κανείς.
Στο σπίτι δεν ήταν κανείς, ούτε ο Ζιλ, ούτε η κυρία Κόκερ, ού-
τε καν η μις Μαρπλ στον κήπο. Κανείς. Και το διπλανό σπίτι ήταν
πολύ μακριά για να την ακούσουν αν ούρλιαζε. Σε κάθε περίπτωση
δεν μπορούσε να ουρλιάξει... Είχε τρομοκρατηθεί. Την είχαν τρο-
μοκρατήσει εκείνα τα απαίσια χέρια που ήθελαν να την πιάσουν...
Θα μπορούσε να πισωπατήσει προς την πόρτα του παιδικού
δωματίου κι έπειτα... κι έπειτα εκείνα τα χέρια θα έκλειναν γύρω
από τον λαιμό της...
Από τα χείλη της ξέφυγε ένα αξιοθρήνητο πνιχτό κλαψούρισμα.
Και τότε, άξαφνα, ο δρ Κένεντι σταμάτησε και γύρισε προς τα
πίσω όταν ένας πίδακας από νερό με σαπουνάδα τον βρήκε ανά-

29/5/2020 1:59:19
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 227 29/5/2020 1:59:19
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 227