Page 1745 - JUNIO 2024
P. 1745

Es a primavera que lle dá dozura a estes versos, es a muller cuxas mans teñen a
                                                                                                              18
                  delicadeza  para  aliviar  as  miñas  tristezas,  e  as  miñas  posúen  o  amor  que

                  necesitas para endulzar as túas proezas, facendo da paisaxe o lenzo máis fermoso
                  reflectindo a túa beleza.


                  Percorrín mil distancias, pero ningún camiño é tan belo como ir da túa man,
                  tropecei mil veces, pero aí estiveches sempre ti, cando gritaba de dor, fuches un

                  apoio constante…por isto dou testemuño de fe e amor como humilde escribano,
                  deste sentimento lindo que me embarga, expresándoche o meu agarimo coas

                  miñas propias mans.

                  Comezo a rimar a historia do por que es o amor da miña vida, a maga que
                  enfeitizo de encanto o meu mundo, facendo deste un paraíso, converténdome no

                  teu monicreque cada vez que sentes que polas túas mans deslízome, sentíndoche
                  agora si segura que nunca pronunciarei unha despedida.


                  Falar de ti é incansable, pois ti es a miña inspiración, ti dáslle alegría ao ser
                  que eu vivo, ti es un encanto e divindade muller, ti provócasme, emociónasme,

                  fas nacer en min a paixón, cada vez baixo os meus sabanas cando o teu cheiro
                  percibo, mergullándonos na fonte de vida e pracer.


                  Hei de terminar estes humildes versos, selando neles o meu máis grande ilusión,
                  ven camiña sempre xunto a min, pídocho de favor, baixo esta estrela fermosa

                  que nos convida a chegar xuntos ata o noso redentor, implorando sempre por
                  este lindo sentimento tras unha sinxela oración.

                  Amor, acompáñame, que Deus está disposto facer marabilloso o noso destino,

                  acompáñame a envellecer, a coidar aos nosos fillos…, sei sempre ti á que ame
                  fielmente  o  meu  corazón,  e  se  ti  a  que,  nun  sarcófago,  algún  día  esteas  a

                  enterrarme.

                  Lembra que, se hei de faltarche, a miña alma ha de quedar para coidarche, non

                  te preocupes o meu amor, que nada nin ninguén che magoará, non me chores,
                  vea os nosos fillos, polo mundo que construímos, pois desde onde este a miña

                  vida seguirá sendo túa, porque ámoche e sempre amareiche.

                  O meu soñado amor:

                  Onte á noite tiven un soño e dentro dese soño estabas ti.
   1740   1741   1742   1743   1744   1745   1746   1747   1748   1749   1750