Page 1742 - JUNIO 2024
P. 1742
Senteime a contemplar o horizonte e me embriaga de amor o lembrarche, as
15
gaivotas detéñense no seu voo e dinme que es a mellor dos amantes!...
Así paso as horas contemplando o ocaso, recitando os versos que as túas mans
deixaron, as caricias de amor que ti me regalaches e as horas tan belas vividas
ao teu lado...
Quixen cruzar o firmamento para buscarche nese ceo azul e belo nas minchas a
túa imaxe creei e nas miñas ansias, os meus bicos deixeiche...
E que fermoso é este amor que me acubilla!
Cuán grande é esta dita de terche!
E non me bastan as horas que vivimos para dicirche que es o meu soño
eternamente.
Son como unha sombra que enchiches coa túa luz, son como un neno abrigado
no teu colo, son como esa fera domada cos teus bicos e vivo neste mundo que
creamos ti e eu!
Es a miña poesía, a miña musa inspiradora de versos que sorrín que cantan que
embelesan!
Es silueta, difundida na miña memoria, e dos teus beizos bebo o elíxir do teu
ser...
Es luz dos meus días...! e o meu belo amencer!
Para ti, o meu amor...
Escribirlle ao amor… espir a miña alma nun segundo, mentres sinto a choiva
escorregar, meténdose atrevida debaixo da miña roupa, causando un doce
cosquilleo que me fai presentir as túas caricias… Camiño a casa despois de
cruzar medio país entre nubes de algodón. Despois de deixar tras de min as azuis
montañas.
De escoitar o cantar das fervenzas da miña terra, despois de sentir o golpear da
brisa mariña no meu rostro…
Sei que alí me esperas, imaxínoche ante a xanela, buscándome en cada auto que
se detén fronte á túa casa, mentres terminas o teu cigarro, lanzas con forza a
nube de fume na que adiviñas a miña figura…. Hoxe preferín camiñar.
