Page 1740 - JUNIO 2024

Sinto aquí toda a túa esencia, que vibra neste catro paredes nas que me atopo e
13
imaxínoche parado na porta dicíndome canto me cielas, bágoas que caen ao

saberche tan lonxe e moi ao meu pesar son só soños, que espero algún día fáganse
realidade.

¿Que me has dado que en cada partícula da miña ser vives? Craváchesche como
espiña de roseira, se me doe máis non quero sacarche de min, xa que es o veleno

que corre desde a miña cabeza ata os meus pés, sendo o antídoto o amor que
levas por dentro.

¿Que me deches neste tempo para non desfallecer polo teu amor? Que nun día

como hoxe, moi só síntome, pero ao pensarche avívanseme as forzas de seguir
adiante, de saber que nalgún lugar do mundo existes o teu amándome.

Se puidese voar iría na túa procura, pero se que rompemos a distancia co noso
amor e soños, traspasamos ese infinito coas caricias e os bicos que nos damos na

imaxinación.

Só son un home namorado, si, namorado do teu ser, que agora non pode vivir

sen ti, fixéchesche tan indispensable na miña vida, que só vivo e respiro grazas
ao teu amor, se me chegases a faltar, morrerei lentamente e cando os meus ollos

péchense ese día morrerei felizmente amándoche.

Que me deches? Déchesme o teu agarimo, o teu amor, a túa persoa e o máis
importante: déchesme a oportunidade de volver vivir, sentir e amar como xamais

amara.

Es e serás o amor da miña vida, aínda que te atopes moi lonxe de min.

Ámoche vida miña, grazas, moitas grazas por permitirme o amarche día a día,
noite a noite. Adóroche vida miña…

Ámoche tanto…

Penso en ti noite e día.

Aquí estou outra vez querendo dicirche tantas cousas bonitas, querendo expresar
como é este amor que sinto por ti e doume conta que dicirche que che cielo

quédaseme pequeno, alguén debería inventar novas palabras para definir os
meus sentimentos de entrega, de devoción, de admiración, de necesitarche cada
segundo.