Page 271 - JULIO

Pero agora entendo.
18

Agora comprendo que o que os meus ollos choraban era a espera.

O camiño que tiven que percorrer ata chegar a ti. Choraban bágoas de
frustración porque no fondo sabían que todo aquilo non era senón unha

ínfima parte do que un día me darías ti. Por iso, choraban. Por iso,
ansiaban a túa chegada e avisábanme así de que aquilo non era o que eu

merecía.

Sei que vivo un soño. Ás veces me belisco con medo a espertar, a perder

nun momento tanto amor, tanta felicidade.

Me belisco e suspiro de alivio cando os meus ollos seguen perdidos nos

teus, cando a túa man na miña man aperta forte e o mundo segue virando
ao redor de ti, ao teu sorriso, á túa mirada.

Sorrío entón e sei que non espertarei xamais, que non hai mañá para

espertar máis aló dos teus brazos, que o teu abrazo será sempre o único
lugar en que perder as horas, roubarlle á vida tempo.

Soñeiche e hoxe sóñoche. A diferenza? Que antes corazón e ilusión
durmían, esperando o momento en que chegases á miña vida e así espertar

para vivirche, para coller forte a túa man e ser feliz. Por unha vez. Por
sempre.

(Ti fasme amarche cada día máis)

Sempre teu… sempre miña… sempre noso

Desde o meu recuncho para ti.

Grazas por ser a miña luz
Agradézoche por encher aquel baleiro, por endulzar os meus beizos, por

alagar os meus ollos de esperanza por estremecer a miña pel e namorar a

miña alma.

Grazas por darme unha razón para vivir e seguir loitando.

Grazas por acompañarme, por tenderme unha man e estreitarme nos teus

brazos.