Page 270 - JULIO

Teño ganas de coller a túa man, de camiñar sen rumbo e de perderme
17
contigo entre rúas e persoas, entre xente que nos mire pasar e xente que

prefira non mirar.
Pasear contigo pola vida, ao ritmo dos nosos latexados acelerados,

parando a descansar só para bicar sen tropezar, por unha vez, pois desde
que estou contigo deime conta de que ningún dos dous sabe camiñar

bicando.

Haberá que practicar.

Teño algo que me trouxeches, unha felicidade nova na miña vida, unha
alegría que me acompaña e que se fai máis intensa cando téñoche preto,
cando todo párase e pérdome neses ollos verdes que tanto me gustan, que

tanto miran e escudriñan en busca das dúbidas que non atoparás xamais.
Como dubidar cando ao fin atopeiche.

Teño todo iso, máis mesmo, non minto, e todo o teño por terche a ti

(Ti fasme amarche cada día máis)

Sempre teu… sempre miña… sempre noso.

Desde o meu recuncho para ti.

Soñeiche unha noite tardía, no amencer dos meus amoríos, cando
soamente pensaba en atopar aquela persoa que merecese todo canto levo

dentro.

Soñeiche e espertei do soño bañado en suores frías, medorento de non

atopar xamais o amor que hoxe dorme comigo.

Soñeiche un día, si, e agora resulta que vivo o soño. Camiñas ao meu lado,

bicas os meus medos e veas as miñas noites.

Sorrís cando tropezo xusto antes de tender a man de novo, antes de

preocuparche, antes de romper os moldes do que ata hoxe cría bo.

Chegaches ti e comprendín que todo o que vivira non eran máis que
mentiras, amores que non chegaban a ser amores, felicidade fatua que

voaba das miñas mans en canto sopraba unha leve brisa, humedecendo os
meus ollos con bágoas que, por aquel entón, non entendía.