Page 296 - JULIO

Este amor non para de crecer, mira que sen ser poeta 5
poida escribir todas estas cartas e o envío porque
unha carta non pode quedar sen enviarse, non se debe

deixar esperando a quen tanto se ciela.

Chegaches á miña vida cando non esperábache,
amáchesme tal como era, sen preguntas, sen respostas,
só un amor que naceu nos nosos corazóns e alí quere
quedar.

Non quero deixar de dicirche que che cielo, namórasme

a alma, sendo ti mesmo, toda dozura, es a miña
estrela, esa que brilla cando as miñas noites son moi
escuras, todos os meus recunchos din o teu nome, non
amarche é imposible.

Desde o meu recuncho para ti, Ti amor.

Es o amor da miña vida

É preciso o momento para envorcar os meus sentimentos
neste humilde papel, onde o máxico fágase eterno…
celebrando este belo día que me enche de felicidade,
pois ver a túa carita risueña prodúceme alegría e

bondade, e verche tan lozana nesta vida, faiche dona
da mocidade e do meu amor.

Es a primavera que lle dá dozura a estes versos, es
a muller cuxas mans teñen a delicadeza para aliviar
as miñas tristezas, e as miñas posúen o amor que

necesitas para endulzar as túas proezas, facendo da
paisaxe o lenzo máis fermoso reflectindo a túa
beleza.

Percorrín mil distancias, pero ningún camiño é tan
belo como ir da túa man, tropecei mil veces, pero aí

estiveches sempre ti, cando gritaba de dor; fuches
un apoio constante…por isto dou testemuño de fe e
amor como humilde escribano, deste sentimento lindo
que me embarga, expresándoche o meu agarimo coas
miñas propias mans.