Page 297 - JULIO
P. 297

Comezo  a rimar a  historia  do por que es o amor  da                                       6
                  miña  vida,  a  maga  que  enfeitizo  de  encanto  o  meu
                  mundo, facendo deste un paraíso, converténdome no teu
                  monicreque cada vez que sentes que polas túas mans

                  deslízome,  sentíndoche  agora  si  segura  que  nunca
                  pronunciarei unha despedida.

                  Falar  de  ti  é  incansable,  pois  ti  es  a  miña
                  inspiración, ti dáslle alegría ao ser que eu vivo,
                  ti es un encanto e divindade muller, ti provócasme,

                  emociónasme,  fas  nacer  en  min  a  paixón,  cada  vez
                  baixo  os  meus  sabanas  cando  o  teu  cheiro  percibo,
                  mergullándonos na fonte de vida e pracer.

                  Hei de terminar estes humildes versos, selando neles
                  o meu máis grande ilusión, ven camiña sempre xunto a

                  min, pídocho de favor, baixo esta estrela fermosa que
                  nos  convida  a  chegar  xuntos  ata  o  noso  redentor,
                  implorando sempre por este lindo sentimento tras unha
                  sinxela oración.

                  Amor,  acompáñame,  que  Deus  está  disposto  facer

                  marabilloso o noso destino, acompáñame a envellecer,
                  a coidar aos nosos fillos…, sei sempre ti á que ame
                  fielmente o meu corazón, e se ti a que, nun sarcófago,
                  algún día esteas a enterrarme.

                  Lembra que, se hei de faltarche, a miña alma ha de

                  quedar para coidarche, non te preocupes o meu amor,
                  que nada nin ninguén che magoará, non me chores, vea
                  pola  miña  filla,  polo  mundo  que  construímos,  pois
                  desde onde este a miña vida seguirá sendo teu, porque
                  ámoche e sempre amareiche.


                  As miñas letras

                  As miñas letras...

                  Teñen o teu sabor, ese que me deixas cando xa todos
                  se han ir, cando só ti e eu estamos aquí para lernos.

                  Pero  iso  é  por  agora,  haberá  outro  tempo  no  que

                  sentirei o teu aroma e fundirémonos na miña...
   292   293   294   295   296   297   298   299   300   301   302