Page 297 - JULIO
P. 297
Comezo a rimar a historia do por que es o amor da 6
miña vida, a maga que enfeitizo de encanto o meu
mundo, facendo deste un paraíso, converténdome no teu
monicreque cada vez que sentes que polas túas mans
deslízome, sentíndoche agora si segura que nunca
pronunciarei unha despedida.
Falar de ti é incansable, pois ti es a miña
inspiración, ti dáslle alegría ao ser que eu vivo,
ti es un encanto e divindade muller, ti provócasme,
emociónasme, fas nacer en min a paixón, cada vez
baixo os meus sabanas cando o teu cheiro percibo,
mergullándonos na fonte de vida e pracer.
Hei de terminar estes humildes versos, selando neles
o meu máis grande ilusión, ven camiña sempre xunto a
min, pídocho de favor, baixo esta estrela fermosa que
nos convida a chegar xuntos ata o noso redentor,
implorando sempre por este lindo sentimento tras unha
sinxela oración.
Amor, acompáñame, que Deus está disposto facer
marabilloso o noso destino, acompáñame a envellecer,
a coidar aos nosos fillos…, sei sempre ti á que ame
fielmente o meu corazón, e se ti a que, nun sarcófago,
algún día esteas a enterrarme.
Lembra que, se hei de faltarche, a miña alma ha de
quedar para coidarche, non te preocupes o meu amor,
que nada nin ninguén che magoará, non me chores, vea
pola miña filla, polo mundo que construímos, pois
desde onde este a miña vida seguirá sendo teu, porque
ámoche e sempre amareiche.
As miñas letras
As miñas letras...
Teñen o teu sabor, ese que me deixas cando xa todos
se han ir, cando só ti e eu estamos aquí para lernos.
Pero iso é por agora, haberá outro tempo no que
sentirei o teu aroma e fundirémonos na miña...