Page 938 - JULIO
P. 938
O meu amor:
12
Es todo o que soñei, es a luz que máis aló das estrelas ilumina o meu camiño,
es a miña paz, a miña calma e o silencio que me dá forzas para seguir
adiante.
Sempre necesito as túas palabras, as túas “ámoche” e todo canto veña de
ti, pois ti vives dentro de min, no meu corazón e en cada un dos meus
pensamentos… tanto así que xuntos creamos soños.
Eu sempre síntoche preto, presíntoche, estás en cada recuncho do meu
corpo, e no meu cuarto vives ti. Todas as palabras do mundo non serían
suficientes para expresarche o moito que che cielo.
Pecha os teus ollos e sente o vento que fala de nós, a brisa sobre as árbores
trae un son de amor. A lúa que brilla máis que nunca, fala dun día non moi
afastado no que ao fin esteamos xuntos. É unha linguaxe que só poden
apreciar os amores máis auténticos como o o noso,é un idioma rodeado de
estrelas.
Abre o teu corazón e a túa mente, escoita as voces dos nosos corazóns que
se aman, dan esperanza, non poden calar e gritan a todos os ventos o nome
do seu amor… E despois, á noite chégalles un agradable e amable silencio
que nos fai durmir tranquilos sabéndonos moi amados.
No ceo albíscase un “estráñoche”, é o noso. Podes velo nese ceo que non é nin
moi azul nin moi escuro, un ceo que para nós se abre cada noite e día. A lúa,
o sol, os silencios e todas as voces se confabulan para facer que sintamos
preto e as distancias non nos doian tanto.
Eu sigo aquí coas miñas cartas e letras que buscan reafirmarche de que
nada cambia en min, todo segue igual, todas as esperanzas están e todos os
nosos soños seguen adiante…
Así que non te canses, non caias no silencio, as túas palabras fanme falta. Sei
que me cielas e estrañas, seino porque neste mundo somos un só, ti e eu
somos esperanzas e ilusión.
Pasou outro día e volve a miña pluma a escribir estas cartas que en verdade
que son ridículas, pero así é o amor. E que máis dá o meu amor, somos un par
de ridículos que non se cansan de expresar amor.
Pensa en min, mira a noite e sentirasme alí ao teu lado.
