Page 18 - (ร่าง)การพยาบาลอาชีวอนามัย
P. 18

3.2.3  ความสั่นสะเทือน
                            เกิดจากการสั่นเครื่องจักร เครื่องมือ หรืออุปกรณ์ เช่น เครื่องเจาะถนน เลื่อยไฟฟ้า เครื่องตัดเหล็ก
                     รถแทรกเตอร์ รถบรรทุกฯ  การสั่นสะเทือนแบ่งออกเป็น 2 ชนิด คือ การสั่นสะเทือนเฉพาะจุด เช่น ข้อมือ
                                     ุ
                     แขนขา ได้แก่ การขดเจาะถนน เลื่อยไฟฟ้าฯ และการสั่นสะเทือนทั่วร่างกาย เช่น การขับรถแทรกเตอร์
                            ผลของการสั่นสะเทือน  ถ้าเป็นการสั่นเฉพาะที่อาจท าให้เนื้อเยื่อด้านแข็ง ปวดข้อ หลอดเลือด
                     ผิดปกติ  ท าให้มือตาย หรือนิ้วซีด เรียกว่า “Raynaud ’s phenomenon” ท าให้เกิดอาการชา เสีย
                     ความรู้สึก นิ้วบางนิ้วใช้การไม่ได้  อาจท าให้เนื้อตายต้องตัดทิ้ง  ถ้าเป็นการสั่นทั่วร่างกาย  ท าให้ความ
                     ต้องการออกซิเจนเพมขึ้น ปอดท างานเพมขึ้น การสั่นสะเทือนมีผลต่อหลอดเลือด กล้ามเนื้อ ข้อต่อและ
                                       ิ่
                                                       ิ่
                                                                                               ั
                     กระดูก อาจท าให้มีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของกระดูก กล้ามเนื้อลีบ กระดูกสันหลังอกเสบ นอกจากนี้
                     อาจเกิดคลื่นไส้อาเจียน นอนไม่หลับ   น้ าหนักลด หูชั้นในอักเสบ เป็นต้น
                            การควบคุมปองกัน
                                        ้
                            1) ที่แหล่งก าเนิด โดยออกแบบเครื่องจักรให้ลดความสั่นสะเทือน ใช้วัสดุหุ้มและบ ารุงเครื่องจักรอยู่
                            เสมอ   2) ที่ตัวบุคคล โดยใช้อปกรณ์ เช่น ถุงมือชนิดพเศษ ก าหนดระยะเวลาพก เช่น ครั้งละ 20
                                                                                              ั
                                                                          ิ
                                                      ุ
                            นาที ทุกการท างาน 2 ชั่วโมง ใน 1 วันไม่ควรท างานกับเครื่องจักรที่มีความสั่นสะเทือนนานเกิน 2-
                            4 ชั่วโมง เป็นต้น


                            3.2.4 เสียง
                            เสียงเป็นพลังงานที่เกิดจากความสั่นสะเทือนของโมเลกุลของอากาศ  การวัดระดับความดังของ
                     เสียง หมายถึง การวัดค่าความดังของคลื่นเสียงที่เปลี่ยนแปลงไปจากบรรยากาศปกติ (เดซิเบล) เสียงที่มี

                     ความสัมพนธ์ต่อการตอบสนองของหูคน (เดซิเบลเอ) ระดับความดังของเสียง ขึ้นอยู่กับปริมาณเสียง ขนาด
                              ั
                     ของห้อง  วัสดุท าผนัง ระยะห่างจากผิวสะท้อน กฎหมายก าหนดมาตรฐานความปลอดภัยของเสียงในสถาน
                     ประกอบการไว้ ไม่เกิน 90 เดซิเบลเอ ในการท างาน 8 ชั่วโมง
                            ผลกระทบของเสียงต่อคน  ขึ้นอยู่กับความเข้ม ชนิดของเสียง ระยะเวลาที่สัมผัสเสียง เสียงท าให้

                     เกิดความร าคาญ รบกวนการได้ยิน หูตึง จนถึงสูญเสียการได้ยินแบบถาวร
                                     1) การสูญเสียการได้ยินแบบชั่วคราว (เกิดจากการฟงเสียงดังสม่ าเสมอ ต่อเนื่อง และมี
                                                                                 ั
                     ความเข้มมาก  อาจถึง 100 เดซิเบลเอ หรือสูงกว่าปกติ)และกลับสู่ปกติภายใน 1-2 ชั่วโมง หรือ เป็นวันหลัง
                     หยุดสัมผัสเสียง

                                     2) การสูญเสียการได้ยินแบบถาวร (เกิดจากการรับเสียงที่มีความเข้มสูงหลาย ๆ ปี)
                     ลูกจ้างอาจชินกับเสียง หูอื้อทีละน้อย จนไม่ได้ยิน ทั้งที่แก้งหูปกติ
                            การควบคุมปองกันและควบคุม
                                        ้
                                   1)  ที่แหล่งก าเนิด โดยการบ ารุงรักษาเครื่องจักร

                                   2)  ใช้วัสดุดูดซับเสียง ท าผนังกั้นระหว่างแหล่งก าเนิดเสียงกับคน
                                                                                   ุ
                                                                        ั
                                   3)  ป้องกันที่คนท างาน โดยใช้อุปกรณ์ป้องกน เช่น ปลั๊กอดหู ใช้ที่ครอบหู ทดสอบการได้
                                   ยินเป็นระยะ ๆ
   13   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23