Page 3 - ก่อนตะวันจะอับแสง
P. 3

ก่อนตะวันจะอับแสง                                                หน้ำตำงมำประจ ำทกคืน หำกเปนคนอื่นคงจะได้นอนได้อย่ำงสบำย
                                                                                           เปนเวลำรงสำง หมอกขำวหนำอำกำศหนำวจัดพัดผำน
                                                                                                      ่
                                                                                                                                                     ่
                                                                                                      ุ
                                                                                             ็
                                                                                          ่
                                                                                                                    ็
                                                                                                        ุ
                                                                                                                                            ี
                                                                                                                                           ้
                                                                                                                            ้
                                                                                                                            ี
                                                                                                           ิ
                                                                                    อกสบำยใจไปแล้ว แต่ผดกันทครอบครัวนต้องท ำมำหำเลยงชีพตนเอง
                                                                                                                 ี่
                                                                                           “มาแม่ ลภพร้อมแล้ว พร้อมจะจัดกระทงแล้วล่ะแม่”  ภัลลภ
                                  ี
                                    ่
                                  ่
             ..... “คงถึงเวลาแล้วทพอต้องไป”  นำเสียงสั่นเครือเนอตัวเย็น
                                                                   ้
                                                                    ื

                                                 ้
                                                                                    พลำงบอกแม่ พลำงเอำมือปองปำกหำว
                                                                                                               ้

                                                                           ่
                            ้
                       ่
        ยะเยือกของพอ นำตำไหลบ่ำอำบสองแก้ม ภัลลภจ้องมองพอ
                                                                                                                                         ็
                                                                                           “โอ้ยยย ไอ้ลภเอ้ยย เองจะหาวกหาว จะท ากมาท า เอาให้ด
                                                                                                                                                        ี
                                                                                                                   ็
                                                                                                                            ็
                                                   ื
                                                       ุ
                                        ่
                           ่
        พลำงเอำมือของพอไปกอดไว้ พอสูดลมเฮอกสดท้ำยและพูดออกมำ
                                                                                                                  ้
                                                                                                                                     ้
                                                                                                     ็
                                                                                    สักอย่าง ไม่ไหวกไปนอนซะไป”  แม่พูดพลำงอมยิม ส่ำยหัวไปมำกับ
        อย่ำงไม่มีเสียง  “พ่อรักลูกนะ”  สินสดค ำน ภัลลภแทบใจสลำย แม่รีบ
                                                  ้
                                                  ี
                                            ุ
                                         ้
                                                                                    ท่ำทำงของภัลลภ
                         ่
                                 ่
                                                     ็
                                                                          ็
        เข้ำมำโผกอด ตำงคนตำงร้องไห้อย่ำงไม่เปนผู้เปนคน มันคงเปน
                                                           ็
                                                                                           “ผมท าแบบน้   ีทุกคน เอาอะไรมาไม่ไหวแม่ มานมา ผมชวย”
                                                                                                                                                    ่
                                                                                                                                            ี
                                                                                                              ื
                                                                                                                                           ่
        บทเรียนชีวิตให้กับพ่อและภัลลภได้เตอนไว้อย่ำงไม่รู้ลม..........
                                             ื
                                                             ื
                                                                                    ว่ำแล้วภัลลภก็รีบเร่งเข้ำไปน่งใกล้ ๆ แม่ พับเพยบอย่ำงละเมียดละไม
                                                                                                                ั
                                                                                                                                  ี

                                                                                    เริ่มลงมือพับใบตองอย่ำงประณประนอม มือซ้ำยขวำกรีดกรำยอย่ำง
                                                                                                                   ี
                                                          ็
               หำกย้อนกลับไป ครอบครัวของภัลลภก็เปนครอบครัวทแสน
                                                                        ี่
                                                                                           ิ
                                                                                                                          ้
                                                                                    กับหญง แม่อดข ำไม่ได้ ต้องเอำมือมำปองปำก พร้อมกับพูดว่ำ
                                                         ี
                                  ึ่
                                                                           ่
        จะธรรมดำครอบครัวหนง ภัลลภเปนลูกคนเดยว อำศัยอยู่กับพอ
                                             ็
                                                                                           “แหมไอ้ลภ ท าอย่างกะหญิง กลัวใบตองมันเจ็บรึไง”  แม่พูด
                                                                 ี่
                                                               ี
                                             ี่
        และแม่ ซึ่งฐำนะครอบครัวค่อนข้ำงทจะขัดสน แตโชคดทภัลลภไม่ได้
                                                          ่
                                                                                    พลำงอมยม
                                                                                              ิ
                                                                                             ้
                                                                    ็
               ็
                               ่
          ็
        เปนเดกทเกเรเท่ำไร พอกับแม่ท ำอำชีพขำยขนมหวำน ซึ่งเปนประจ ำ
                  ี่
                                                                                                                                                     ่
                                                                                                                                        ุ
                                                                                                                                ็
                                                                                           ภัลลภหัวเรำะ  “อ้าวแม่ งานใบตองกต้องทะนถนอมมันหนอย
        ทภัลลภจะตนเช้ำมำช่วยแม่ และนำขนมหวำนไปขำยทโรงเรียนเสมอ

          ี่
                                                             ี่
                    ื่
                                                                                    สิแม่ เดยวจะออกมาไม่สวย เดียวลกค้ากมาด่าแม่อก”
                                                                                                                      ู
                                                                                                                           ็
                                                                                                                                      ี
                                                                                           ๋
                                                                                                                 ๋
                                                                                           ี
                                    ่
                                 ็
               “เฮ้ยยย ไอ้ลภ เองตนได้แล้ว”  เสียงพอทตะโกนปลกภัลลภ
                                                          ี่
                                                                    ุ
                                    ื
                                                       ่
                                                                                                                                          ้
                                                                                                                    ็

                                                                                                                                                 ี่
                                                                                           “เออ อย่าให้พ่อเองเห็นกแล้วกัน”  แม่พูดด้วยนำเสียงทจริงจัง
                                                                                                             ็
                                      ุ
                                  ้
                                  ี
                          ็
        จำกห้องครัว ซึ่งเปนแบบนในทก ๆ เช้ำ
                                                                                           ภัลลภเริ่มคิด และเริ่มเปลยนท่ำน่ง เริ่มนำค ำแม่เก็บไปคิด

                                                                                                                              ั
                                                                                                                      ี่
                                                          ี่
                       ่

               “ครับพอ”  ภัลลภตอบกลับไปด้วยเสียงทงัวเงีย รีบอำบนำ
                                                                           ้
                                                                                                                                           ื
                                                                                                                          ิ
                                                                                                                          ้
                                                                                    ต่ำง ๆ นำนำ จนเย็บกระทงพลำดเอำนวของตัวเองจนเลอดออก
        แตงตัว และปฏิบัตกิจวัตรประจ ำวันทภัลลภนนท ำอยู่ประจ ำ คือ
                                                ี่
                                                        ้
                                                         ั
                            ิ
           ่

                                                         ั
        กำรช่วยแม่พับใบตองเพื่อท ำขนมขำยในตอนเช้ำน่นเอง
                                                                               1
   1   2   3   4   5   6   7   8