Page 159 - OVD59ALLForEbook_Neat
P. 159

๑๕๒                                           พระโอวาทสิ่งศักดิ์สิทธิ์




                                ี้
         “รางกายเปรียบเหมือนถุงข” เสื้อผามันก็เหมือนสิ่งที่เอามาปดถุงขี้ เหมือนท ี่
                                                                   ้
                                                                   ี
         อาจารยเคยพูดวา ออกจากตาเรียกวาข้ตา ออกจากปากเรียกวาขปาก
                                            ี
                                                           ็
                                                                ี
                  ื
                                             ี
                                             ่
                             ื
                           ้
                           ี
         ออกจากมอเรียกวาขมอ ฉะนั้นทุกอยางทออกมาจากเรากเปนข้ แลวเรา
                 ี
                                                                   ี
                                           ี
         ชอบถุงข้ไหม เรากําลังแตงตาใหกับถุงข้ เรากําลังแตงหลอใหกับถุงข้ และ
         เรากําลังหลงถุงขี้ แลวเราก็ไปหาถุงขี้มาเพิ่มอีก เราก็ยังผลิตถุงขี้เพิ่มอีก
                         ุ
                                                
                                                                      ึ
               ฉะนั้นพระพทธะจึงบอกวา เราก็เพียงแคยืมสังขารใช แตถายึดติดถง
                               
         ขนาดกอบาปกอกรรมกไมถกตองแลว ถายึดตดแลวทาใหทาลายคณธรรม
                             ็
                
                                                ิ
                                                                 ุ
                                           
                                 ู
                                   
                      
                                                      ํ
                                                           ํ
         ในจิตใจก็เรียกวาไมถูกตองไมดีงามแลว
                                 ็
                                                          
                                     ั
                                    
                                                              ั
               ของบางอยางบางทกอยูกบเรา แตบางครั้งมนกไมอยูกบเรา ของ
                                                     ั
                                ี
                                                        ็
         บางอยางบางทีก็เหมือนเปนของเรา แตจริงๆ แลวบางทีก็ไมใชของเรา
                                                                ้
                                                                  
                                                             ่
                                                               ี
                                                             ี
                                  ี
                                  ่
                              ิ
                                       
         ฉะนันอาจารยอยากใหศษยทไดรับรูการพลัดพรากบาง ใหคนทมนันรูจักให
             ้
             ื
             ่
                    
                                                   ้
                                                              
                                             ้
                      ี
                                      
         คนอนแลวไมมบาง ศิษยเอยเราอยูในโลกนีไมวันนีก็วันหนา แมยึดสิ่งใดไว
                                
                                               
         เปนของตัวเอง วันหนึ่งไมอยากใหก็ตองใหไป
               บางครั้งการมองเห็นมากก็ทําใหเรายึดติด สิ่งท่ศิษยหามาแลวศิษย
                                                       ี
         คิดวามีและเปนของเรา จริงๆ แลวมันไมมีอะไรเปนของเรา แตถาศิษย
                                                                    ั
         เขาใจธรรม ศิษยจะรูวาในตัวเราก็ไมเคยสูญเสียอะไร เพราะมันไมมีต้งแต 
         ตน แตเราไปหลงเอาวาเปนของเรา
               (พระอาจารยเมตตาประทานสับปะรดใหกับผูปฏิบัติงานธรรม)
                                                              
                                                  ื
                                            
                                             ั
                                                  ่
                                                      
               สับปะรดมความแหลม ก็เปรียบไดกบวาเมออยูดวยกนตองรับความ
                                                           ั
                        ี
                                                       
                                                                      
                               ็
         แหลมคมของคนอ่นและกของตัวเองใหได ใครท่กําลังไดถือสับปะรดอยูท ่ ี
                         ื
                                                  ี
   154   155   156   157   158   159   160   161   162   163   164