Page 177 - OVD59ALLForEbook_Neat

๑๗๐ พระโอวาทสิ่งศักดิ์สิทธิ์

่
(รูจักปลอยวาง) เพราะความเปนจริงแหงธรรมสอนเราวา “สิงใดม ี
ี

ื
ความเกิด สิ่งนั้นมีความดับเปนธรรมดา” เเตเม่อไรท่เรารูสึกวาเราตอง

ั
ปลอย เเปลวาเราพยายามยึดมันอยู ฉะนั้นมันเกิดเเลวมันก็ดบจบอยูทุก
ขณะ จบเรียกอีกอยางหนึ่งวาสงบ เเตถาไมจบมันก็วุนวาย

้
(พระอาจารยเมตตาใหนักเรียนหยิบผลไมในเสือพระอาจารย แต 
นักเรียนหาผลไมไมเจอ)

บางทีสิ่งที่ศิษยไขวควาถึงที่สุดเเลวก็คอความวางเปลา เราเหมือนจับ
ื
ได เเตจริงๆ เราจับอะไรไมได เราเหมือนครอบครอง เเตจริงๆ เราไมเคย

ครอบครองอะไร เพราะทุกสิ่งพรอมจะเปลี่ยนไปเสมอ เหมือนมีเเตจริงๆ

ิ

่


ั


ั

มนไมมี เหมอนไดเเตจริงๆ มนไมได บางทศษยรูเรืองแกนสัจธรรมแลว แต 
ื
ี
สิ่งหนึ่งที่ศิษยยังไมถองแทคือ รูเทาทันใจตน
(ตองปฏิบัติ) ทําตอนท่โดนกระทบ ไมวาจะกระทบทางตา กระทบ
ี
ทางกาย หรือกระทบทางใจ
ี



ั
ั
ิ
้
ี
สิงใดมความเกด สิ่งนันมความดบ แตท่มนดบไมลงจบไมไดเพราะวา
่
ี
ั
ั
ื


ั
ุ

ใจเรายังยึดถอ พอยึดถอก็หนีไมพนทกข ท้งทจะจบกรรมกน แตไมจบกลับ

ื
่
ี
เกี่ยวกรรมกันตอไปอีก
(พระอาจารยเมตตาประทานพระโอวาทซอนพระโอวาท

“ขันติ วิริยะ”)
อาจารยอยากใหศิษยลองเอาธรรมะแหงความเปนจริงอันนี้ไปใชใน
ํ
ชีวิต งายๆ สั้นๆ เอาไวเตือนเอาไวย้าจิตใจตัวเอง เปนมงคลชีวิต และเปน
สิ่งคอยเตือนย้ําสติ จะไดไมเผลอหลงไปกับโลกใบนี้ “ไมมีสิ่งใดในโลกเปน